Περί σεξουαλικής παρενoχλήσεως εν ώρα εργασίας (Σκύλα!!!)

Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, δίπλα μου βαριανασαίνει μισοκοιμισμένο το θηρίο-φύλακας της επιχείρησης στην οποία εργάζομαι. Και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να ξυπνήσει από τον ήχο των πλήκτρων ανατριχιάζω ολόκληρος (ρε μπας και κάνει ρεύμα;)...

Συνεχίζοντας την πληκτρολόγηση –με τα δάχτυλα μου να χορεύουν με τη χάρη μπαλαρίνας για να αποφευχθεί πιθανό αιματοκύλισμα- κοιτάζω με την άκρη των ματιών μου τη σκύλα της κολάσεως, τη γυναίκα του μυθικού Κέρβερου να αναπαύεται... ποιος ξέρει ποιόν άτυχο περαστικό χωνεύει αυτή τη στιγμή στα κολασμένα της σωθικά...

Τώρα τελευταία όλο με περιτριγυρίζει, όλο μπαίνει στο γραφείο μου (χωρίς να χτυπήσει παρακαλώ!!!) και όλο με κοιτάει με ένα περίεργο και καχύποπτο βλέμμα... Ψυχανεμίζομαι ότι την έχει βάλει ο εργοδότης μου (δε λέω «αφεντικό»...μόνο τα σκυλιά έχουν αφεντικά!) να με ρουφιανεύει...

Jessy το όνομά της και τρομοκρατία το επάγγελμά της!!!
Τί να λέω όμως;! Ορίστε! Δείτε και μόνοι σας την εικονογραφημένη συνέχεια της ιστορίας!

Κοιμάται...

Δώστε βάση στις πιτζάμες!
Αδιαμφισβήτητα διεστραμμένη προσωπικότητα...

Ωχ, ξύπνησε! Πού να κρυφτώ;!

Άσχημα τα πράγματα!!! Ετοιμάζεται να μου χυμίξει!

«Εεεεεπ!!! Τί γράφεις εσύ εδώ ΡΕ;!!!»
Το βλέμμα τα λέει όλα! (Από την τρομάρα μου μού έπεσε το στυλό...)

«Ε....τίποτα, τίποτα...»
«Λέγε!!! Δε λες ε; Δεν πειράζει, θα σου δείξω εγώ!!!»

Ακολούθησε πάλη!!!

Την αιφνιδίασα σκουντώντας την ξαφνικά και πήρα για λίγο το πάνω χέρι.

Εφάρμοσα τη λαβή «κάνε με να μοιάζω με φώκια».






Τελικά, όμως –παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειές μου- έχασα...

«Ψοφίμι! Με ‘μένα πήγες να τα βάλεις;! Θα σου χαρίσω όμως τη ζωή και ξέρω και πώς θα μου το ξεπληρώσεις!»
«Πώς;»
«Καταρχήν, θα μου αγοράσεις ακριβό σκυλόρουχο για τις βραδινές μου εμφανίσεις. Το θέλω σε κόκκινο... της φωτιάς! Μετά, θα με βγάλεις έξω για χορό... Μετά.... ΧΧΧ...»
«-Γκουλπ-» (Ηχητική προσομοίωση λαιμού που ξεροκαταπίνει από σαστιμάρα...)

Τί να έκανα; Ενέδωσα...

Χορεύοντας με την Jessy,

η οποία φοράει την πανάκριβη τουαλέτα που της αγόρασα.

Με την Jessy σε ιδιαίτερες στιγμές...

(Για σκύλος είχε μια χαρά στήθος πάντως...
Φυσικό κιόλα(ς))

Εδώ που τα λέμε, φτηνά την έβγαλα...

Γιατί όμως αισθάνομαι σαν απλήρωτος ζιγκολό σκύλων;

Δυναμική Συνέχεια!!!

Περίοδος ενδοσκόπησης,

εγκόσμιου ερημιτισμού και

φιλοσοφίζουσας περισυλλογής...

Κοινώς, σπαρίλα...

Επικίνδυνες Υποσχέσεις - Επικίνδυνες Ευχές

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

όταν μεγαλώσω,

θέλω να αποκτήσω τέτοιο στυλ



και, επίσης,

να μπορώ να σβήνω έτσι το τσιγάρο:



Άσχετα που σιχαίνομαι το κάπνισμα

και δε θα το ξεκινήσω ποτέ.

Με αγάπη από μια γωνιά της τσιρκοblogόσφαιρας

Ένα μεγάλο...

FUCK OFF

ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΓΕΛΟΙΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ (ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΝ) ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΛΟΙΑ BLOGS TOYΣ KAI ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΤΟΣΟ ΤΑ BLOGS ΤΟΥΣ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΟΒΑΡΟΦΑΝΕΙΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ.

WHO REALLY GIVES A FUCK

ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΠΕΙΤΕ, ΤΙ ΓΡΑΦΕΤΕ ΚΑΙ ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ;

ΝΑ ΜΗ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ ΣΕ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ...

YOU KNOW WHO YOU ARE!

Υ.Γ.1: Το παρόν post ήταν μια προσφορά του Αγγλοελληνικού Ινστιτούτου.

Υ.Γ.2: Και τώρα σε σας κύριοι/ες που δε παίρνετε στα σοβαρά τα blogs σας και τα γραφόμενά σας ! Ένα πράγμα έχω να σας ρωτήσω: Τί λέει, όλα καλά;

Περί Διαδικτυακών Φαντασμάτων – Διαδικτυακή Μεταφυσική Φιλοσοφία

Αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτές εδώ τις γραμμές, επικοινωνείς νοητικά με ένα φάντασμα. Εμένα. Δε με ξέρεις, ούτε ουσιαστικά, ούτε τυπικά, ούτε καν εξωτερικά. Στην καλύτερη περίπτωση έχεις δει κάποιες φωτογραφίες μου. Με φαντάζεσαι. Είμαι λοιπόν ένα φάντασμα για σένα.

Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις προσωπικών γνωριμιών, η λεγόμενη blogόσφαιρα απαρτίζεται από φαντάσματα. Ο καθένας από μας έχει μια φανταστική εικόνα των υπολοίπων bloggers, δηλαδή στην ουσία τους φαντασματοποιεί. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, αυτή η ιστορία της blogόσφαιρας έχει πολλά κοινά με τις σεάνς επίκλησης πνευμάτων και επομένως ο καθένας από εμάς είναι και ένας διαδικτυακός πνευματιστής.


Χαμόγελο είναι αυτό που βλέπω; (Φάντασμα είμαι, τα πάντα βλέπω.)

Κακώς. Καλοσκεφτείτε το (ξανά).

Για παράδειγμα, ας πούμε ότι θέλω να επικοινωνήσω με το φάντασμα που γνωρίζω διαδικτυακά ως Fantoma. Τι πρέπει να κάνω; Πρέπει να ψάξω να βρω καταρχήν το blog του Fantoma, δηλαδή το μεταφυσικό επίπεδο στο οποίο κατοικεί αυτό το πνεύμα-φάντασμα. Πρέπει να αποκτήσω με άλλα λόγια πρόσβαση στη Πύλη της πραγματικότητάς του. Στη συνέχεια πρέπει να πραγματοποιήσω την επίκλησή του, δηλαδή να αφήσω κάποιο σχόλιο στο blog του. Αν η φόρμουλα της επίκλησης είναι πετυχημένη, τότε το φάντασμα θα ανταποκριθεί, δηλαδή αν του προκαλέσει ενδιαφέρον το σχόλιό μου θα μου απαντήσει, θα αποκτήσω επικοινωνία μαζί του. Οι αντιστοιχίες νομίζω ότι είναι πλέον πασιφανείς.

Ακούω ενστάσεις; Είπαμε, φάντασμα είμαι, ακούω τα πάντα! Εντάξει, εκτός από σκυλάδικα.

«Ποιος είπε ότι δε θα συναντηθούμε ποτέ»; ΟΚ, ίσως κάποιοι από εμάς συναντηθούμε κάποια στιγμή, αλλά και σύμφωνα με θεωρίες της μεταφυσικής, είναι πιθανό προ και σίγουρα μετά θάνατον να συναντήσουμε πνεύματα, κατοίκους της απέναντι όχθης.

«Έχω φωτογραφίες σου. Ξέρω πώς είσαι εξωτερικά». ΟΚ, αλλά και ο πνευματιστής που σκοπεύει να καλέσει το Μέγα Ναπολέοντα έχει στα χέρια του κάποιες εικόνες του προκειμένου να γίνει πιο αποτελεσματική η επίκλησή του. Αυτό σημαίνει ότι ο Μέγας Ναπολέων που θα σκάσει μύτη δεν είναι πνεύμα;

Πώς είπατε; "Δεν υπάρχουν φαντάσματα"; Δεν έχετε δεί ποτέ κανένα και απλά έχετε ακούσει ιστορίες άλλων που έχουν δεί; Αν το καλοσκεφτείτε (ξανά μανά), αυτήν την στιγμή εσείς είστε αυτοί «οι άλλοι», καθώς επικοινωνείτε με το πνεύμα μου, το οποίο – εγώ δηλαδή - δεν υπάρχει για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Μιλάω για τους ανθρώπους που ποτέ δε θα πέσουν πάνω στο blog μου. Δεν γνωρίζουν την ύπαρξή μου, επομένως δεν υπάρχω για αυτούς. Στην ιδανική περίπτωση που γνωρίσουν το blog μου όλοι οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη, τότε πλέον, ναι, η ύπαρξή μου –ως πνεύμα- θα είναι αντικειμενικό γεγονός. Στην ακραία περίπτωση που καταστεί δυνατό να με γνωρίσουν από κοντά όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη μας, τότε πλέον μιλάμε για ενσάρκωση.

Τελικά, η μεταφυσική δεν είναι και τόσο «έξω από ‘δω», ε;

Τώρα, αν σας στοιχειώσουν αυτές οι σκέψεις –γιατί και οι σκέψεις φαντάσματα είναι- , μπορείτε ελεύθερα να τις μοιραστείτε με άλλα φαντάσματα ή συνανθρώπους σας (με σάρκα και οστά εννοώ). Ένα απλό πνεύμα είμαι, δε μπορώ να σας κυνηγήσω για κλοπή πνευματικών (!!!) δικαιωμάτων (τι ειρωνικό, ε;). Ποτέ όμως –σας εξορκίζω!-, προς Θεού, ποτέ μην αποκαλύψετε στους φίλους σας ότι όλα αυτά σας τα ψιθύρισε ένα φάντασμα!

Εκτός βέβαια κι αν σας πηγαίνουν εκείνες οι ωραίες λευκές μπλουζίτσες με τα μακριά ανθεκτικά μανίκια που δένουν στην πλάτη...

Παλιές μουσικές αδυναμίες, παντοτινές μουσικές συμπάθειες

PLOUTWNIOS PRODUCTIONS PROUDLY PRESENT

( λέγε με και "4P's"):

Glenn Danzig's

"Crawl Across Your Killing Floor"

Κεντρική Βιβλιοθήκη Α.Π.Θ. - Part 1

-«Πώς το κάνεις αυτό;»
-«Ποιό;»
-«Να, πώς καταφέρνεις και λες τις πιο αστείες ατάκες, πώς κάνεις τις πιο σπαραχτικές φάρσες και παραμένεις τελείως σοβαρός, σχεδόν αυστηρά ψυχρός, έτσι, ώστε να μπερδεύεις αυτόν που έχεις απέναντί σου και να θολώνεις τα νερά;»
-«Α, αυτό λες; Λοιπόν, θα σου πω μια ιστορία:

Κάποτε, όχι στην Άγρια Δύση, αλλά στο κέντρο της πόλης μας, της Ξεσσαλονίκης, υπήρξα θαμώνας (για πολλάαα χρόνια) ενός υπέροχου κτιρίου, όπου μαζεύονταν χιλιάδες άνθρωποι και επιδίδονταν σε μελέτη, πέρα από αρκετές άλλες ασχολίες (κρύβε λόγια). Αυτό το κτίριο είναι γνωστό μεταξύ άλλων και ως Κεντρική Βιβλιοθήκη του Α.Π.Θ. Εκεί, λοιπόν, και κυρίως κατά την περίοδο της εξεταστικής, η οποία ξεπερνώντας τον ταχυδρόμο χτυπάει (σχεδόν) πάντα τρείς φορές (το χρόνο), επιδιδόμουν κι εγώ σε αυστηρή και κοπιαστική (σιγά ρε μεγάλε, άλλαξε κανένα ιδρωμένο φανελάκι!) μελέτη.

Όπως όμως συμβαίνει με όλα τα όμορφα πράγματα/ενασχολήσεις, έτσι και όσον αφορά το διάβασμα, κάποια στιγμή επέρχονταν κορεσμός και δεν ήταν δυνατή η συνέχιση της μελέτης. Είναι η στιγμή που λες:

"Ωχ ρε πούστη μου, θα σκάσω, δε μπορώ άλλο! Πάμε για κυλικειing; Κερνάω καφέ".

Πάνω σε αυτήν την χιλιοειπωμένη (από βασανισμένους φοιτητές) φράση, ήρθε σα δώρο από τις μούσες, σα θεόσταλτη έμπνευση η εξής απάντηση/στιχομυθία:

-"Και γιατί να κεράσεις εσύ;"

-"Εμ, ποιός να κεράσει;"

-"Ας κεράσει ο πιο ανάξιος;"

-"Τί λες; Είσαι καλά; Πήρες τίποτα;"

-"Καλά είμαι. Να κεράσει ο πιο ανάξιος. Ο πιο ανάξιος να συγκρατήσει το γέλιο του!"

-(Εν χορώ:)"Let it be done!"

Έτσι γεννήθηκε το εξής παιχνίδι-δοκιμασία: Καταρχήν, διαλέγαμε κάποιο τραπέζι για να κάτσουμε όλοι μαζί για μελέτη. Στη συνέχεια, όταν έρχοταν η ώρα για καφέ, επιλέγαμε κάποια αθώα και ανυποψίαστη κοπέλα (όσο το δυνατόν περισσότερο Κοκκινοσκουφίτσα) και περιμέναμε να σηκωθεί και να πάει π.χ. τουαλέτα. Μέχρι να επιστρέψει, αφήναμε κάποιο σημείωμα (συνήθως πάνω στην πίσω πλευρά των θρυλικών διαφημιστικών των φροντιστηρίων "Πλάτων") πάνω στο βιβλίο της. Όσο πιο προκλητικό το σημείωμα, τόσο το καλύτερο για το σκοπό μας.

Το παιχνίδι ήταν πολύ απλό. Καθώς θα επέστρεφε η κοπέλα στη θέση της, θα αντίκρυζε το σημείωμα και θα άρχιζε να μας κοιτάει έναν-έναν μπας και καταλάβει ποιός μ***κας έκανε τη χοντράδα. Ε, λοιπόν, όποιος θα λύγιζε, δηλαδή θα έχανε τον αυτοέλεγχό του και θα γελούσε...θα κερνούσε τους καφέδες! Γελάω-πληρώνω δηλαδή.

-"Κατάλαβες παιδί μου, πώς απέκτησα την ατσάλινη πειθαρχία και αυτοέλεγχό μου;"

-"Κατάλαβα!"

-"Μπράβο παιδί μου. Κεντρική Βιβλιοθήκη Α.Π.Θ. Μεγάαααλο σχολείο..."

Υ.Γ.: Ο Άγιος Δημήτριος μας φύλαξε και δε φάγαμε ποτέ ξύλο...

Πέφτω!

Μια ιδιαίτερα προσφιλής μου συνήθεια είναι η επίσκεψη σε βιβλιοπωλεία και το σκάλισμα – με τις ώρες - των κάθε λογής βιβλίων.

Για δύο μόνο λόγους μπορεί να εγκαταλείψω το βιβλιοπωλείο νωρίς (νωρίτερα της μίας ώρας):

ή αν πάρει κάποιος τηλέφωνο ξαφνικά και για κάτι επείγον

ή επειδή ακούω μια φωνή από το βάθος...εεε...

το κάλεσμα της φύσης... εεε...

επειδή πρέπει να πάω τουαλέτα τέλος πάντων (πώς να το θέσω πιο διακριτικά;)!

Όποτε μπαίνω σε βιβλιοπωλείο έχω την επιθυμία να ανοίξω το μυαλό μου διάπλατα –σαν φορτηγό για μετακομίσεις- και να το φορτώσω με όλα τα βιβλία του καταστήματος, να τα ρίξω όλα μέσα σε ένα κεφάλι-καζάνι και να τα χωνέψω με τη μία, να τα έχω στην πνευματική κατοχή μου χωρίς να χρειαστεί να τα διαβάσω. Κάτι σαν mass μεταφορά δεδομένων μέσω του usb του εγκεφάλου μου.

Αφού ξεπεράσω αυτήν την παρόρμηση (συνειδητοποιώντας κάθε φορά εκ νέου ότι δε βρίσκω την καταραμένη usb υποδοχή ), κυριολεκτικά κάνω επιδρομή στα πολυβασανισμένα ράφια του βιβλιοπωλείου.

Τί να σκέφτονται άραγε όταν με βλέπουν;

«Ωχ, ήρθε πάλι αυτός ο περίεργος με τα αχόρταγα μάτια και το παράξενο γούστο!», «Θα μας ζαλίσει πάλι: για να δω αυτό το βιβλίο, για να δω το άλλο...Ατελείωτες ώρες, ατελειώτες ορέξεις...σαν βετεράνος πορνοστάρ και εμείς τα κρεβάτια!»...Λέτε; Μπορεί.

Μπορεί πάλι να τους αρέσει και να σκέφτονται: «Πιάσε κι αυτό το βιβλίο, πιάσε και ‘κείνο...αχ ναί...συνέχισε!». Λέτε; Μπαααα...Δε νομίζω.

Πριν αρκετές μέρες επισκέφθηκα πάλι ένα κεντρικό βιβλιοπωλείο της πόλης και εκεί που σκάλιζα κάτι βιβλία, ξαφνικά έπεσε σχεδόν πάνω στο κεφάλι μου ένα βιβλίο από το πάνω-πάνω ράφι!

Σκύβω, το σηκώνω και ποιός ήταν ο τίτλος του;

«Πέφτω»!!!

Πάλι καλά που δε λεγόταν «Θα σου σπάσω το κεφάλι» ή «Κάνω μπαμ!» ή «10 τρόπoι για να γίνετε gay”...

Το είδε και ο διπλανός μου, κοιταχτήκαμε και σκάσαμε στα γέλια! Τρομερή σύμπτωση!

Το ξανάβαλα στη θέση του, καθώς δε μου φάνηκε και πολύ ενδιαφέρον, αγόρασα 2 άλλα βιβλία και έφυγα.

Τις προάλλες το διηγούμουν σε έναν φίλο μου και μου λέει:

«Ρε, λες να ήταν σημαδιακό; Έστω μία τοις χιλίοις;».

«Ρε, λες;» είπα κι εγώ ως γνήσιος μυστικιστής και αναζητητής κρυμμένων νοημάτων στο σύμπαν και παντού γύρω μας και πήγα χθες και το αγόρασα.

Για να δούμε... Τα συμπεράσματα σε επόμενο post.

Με σεβασμό και οργή...

Είναι ίσως η πρώτη φορά

που διάβασα κάτι

που κυριολεκτικά με συγκλόνισε.

http://egggod.blogspot.com/2007/08/blog-post_26.html

Με σεβασμό στα παιδιά

που χάθηκαν τόσο άδικα.

Δε μπορώ και δε θέλω

να πω τίποτα παραπάνω.

Ανταπόκριση από το μέτωπο

Χαιρετίσματα από την Διακοποχώρα!

Στους συναγωνιστές-συσσαπίζοντες

σε όλα τα μήκη και πλάτη της τεράστιας επικρατείας της Διακοποχώρας

στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς!

Στους επιστρέψαντες

εύχομαι καλή υπομονή και αν δε μπορείτε να κάνετε υπομονή παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειές σας*, τότε ...

ΝΑ ΠΗΞΕΤΕ!!!** Μου Α Χα Χα Χα!!! ***

*Αφήστε τις @@ριές του τύπου "Δε χρειάζεται να κάνω υπομονή γιατί γέμισα τις μπαταρίες μου και δε μου χρειάζονται άλλες διακοπές"! ΑΛΛΟΥ ΑΥΤΑ!

** Ξέρω, ξέρω..."Τί μπινές"...(και βάλε)

***Σατανικό γέλιο...

Ποσειδώνας ή Δίας ;

Δεν ξέρω γιατί, αλλά ανέκαθεν με γοήτευε το/η παρακάτω άγαλμα/μορφή.

Αφού σκέφτομαι ακόμη και να το χτυπήσω πάνω μου σε tattoo.

Ίσως αποτελεί κάποιο αρχέτυπο που με εκφράζει -όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Jung- , ίσως απλά μου αρέσει η αισθητική του.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

"Ποσειδώνας ή Ζεύς του Αρτεμισίου". Πάρτε το σε χορταστικές δόσεις.

"Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα, αλλά και από τα λιγοστά πρωτότυπα χάλκινα αγάλματα της κλασικής περιόδου. Είναι έργο χυτό, με υπερφυσικό μέγεθος και απεικονίζει το Δία ή τον Ποσειδώνα. Ο θεός παριστάνεται όρθιος, γυμνός, σε ευρύ διασκελισμό. Παρά την αυστηρότητα της μορφής, η κίνηση είναι έντονη και η απόδοση των ανατομικών λεπτομερειών ιδιαίτερα επιτυχής. Η γενειάδα του θεού είναι πλούσια και τα μακριά μαλλιά του μαζεύονται σε πλεξίδες γύρω από το κεφάλι, ενώ μπροστά πέφτουν σε κομψούς βοστρύχους γύρω από το μέτωπο. Τα μάτια του, που δεν σώζονται, ήταν ένθετα από άλλο υλικό. Το αριστερό του χέρι είναι τεντωμένο μπροστά, ενώ με το ανυψωμένο δεξί χέρι θα κρατούσε τον κεραυνό ή την τρίαινα. Στην πρώτη περίπτωση ταυτίζεται με το Δία, που είναι και το πιθανότερο, ενώ στη δεύτερη με τον Ποσειδώνα. Είναι έξοχο δείγμα του αυστηρού ρυθμού της αρχαίας ελληνικής πλαστικής, και αποδίδεται σε ικανότατο δημιουργό, ίσως στο διάσημο γλύπτη Κάλαμι." (Πηγή: Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο)

ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ

PLOUTWNIOS PRODUCTIONS

PROUDLY PRESENT:

THE MANG (Ο ΜΑΓΚΑΣ)

Ορίστε το πρότυπο του αρσενικού, του ΑΝΤΡΑ (με Γ κεφαλαίο), το οποίο όμως δυστυχώς έχει χαθεί - για πάντα φοβάμαι - στα αβυσσαλέα βάθη του χρόνου.

Βέβαια, αναφέρομαι στη συμπεριφορά του εξαιρώντας τα τελευταία 13 δευτερόλεπτα του video, όπου το πρότυπό μας μάς τα χαλάει λίγο και ξεφουσκώνει η μαγκιά του (θυμίζοντας τη κλασσική ιστορία με τον ρεμπέτη που γυρίζει σπίτι του μεεεεέσα στο φόρτωμα και τη μαγκιά, αλλά γίνεται αρνάκι μόλις αντικρύζει την παντοφλοχέρα γυναικούλα του, που τον περιμένει με άγριες διαθέσεις μπροστά στην είσοδο του σπιτιού...):

P.S.: Don't try this at home!

ΞΕ-ΤΕΛΟΣ (Υπέροχα ελληνικά!!!)

Ι AM BACK!!!

Σιγά μην αυτοκτονούσα ρε παιδιά!

Black (ή βλακ) humor...you know?

Και το χειρότερο:

ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΤΕ

ΑΠΟ ΜΕΝΑ

ΚΑΙ ΤΟ BLOG ΜΟΥ

ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ!!!

THE JOKER IS BACK !!!

(κυρίως από κάποιες υποχρεώσεις που με κράτησαν μακρυά...)

Υ.Γ.:Ευχαριστώ πάντως όλους όσοι ένδειξαν το ενδιαφέρον τους εντός και εκτός blog και sorry αν ξενέρωσα κάποιους...

ΤΕΛΟΣ

ΛΟΥΚΕΤΟ

ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ BLOG,

ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗΣ

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.

(Προ)περσινά ξινά(;) σταφύλια...

No comments...

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ

Φόρος τιμής στο μέγιστο των Ελλήνων

Μέγα Αλέξανδρο,

ο οποίος σαν σήμερα άφησε το χωροχρονικό μας συνεχές....

Παράκληση:

Όποιοι από εσάς έχουν πρόβλημα με αυτού του είδους τις "φασιστικές νοοτροπίες" παρακαλώ να αφήσουν μήνυμα, για να ξέρω ποιούς έχω γραμμένους στα @@ρια μου...

Χθες στον ύπνο μου...

ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΜΟΔΑΤΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ (Λέγε με και Part 2)

Με το προηγούμενο post άφησα κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς. Άφησα παραπονεμένο τον αντρικό πληθυσμό αυτής της πόλης. «Με εμάς τί θα γίνει; Εμείς θα παραμείνουμε ρακένδυτοι; Πώς θα διεκδικήσουμε τη ενδεδυμένη κατά τον πλέον σικάτο τρόπο γυναίκα;» Σωστές και δικαιολογημένες οι κραυγές αγωνίας των αγοριών μας... Για να διεκδικήσεις λοιπόν τη Κινέζα πόρνη και άξιο μέλος του τσίρκο Medrano του προηγούμενου post κρίνεται απαραίτητο να είσαι ντυμένος ανάλογα, επάξια, αψεγάδιαστα, απλά υπέροχα!

Μ’ έφαγε λοιπόν η αγωνία να ανακαλύψω το κατάστημα που θα δώσει την απάντηση στην οπτική πανδαισία της υπερτιμημένης (κατά τη γνώμη ενός ακαλαίσθητου πάντα – μην επηρεάζεστε), πλην επώνυμης, κουρελαρίας της collection «Κόκκινα τσιρκοφάναρα στο Πεκίνο». Έψαξα, έψαξα, έλιωσα σόλες και σόλες, έφαγα όλη την πόλη, την ξέρασα, αλλά συνέχισα, δεν το έβαλα κάτω. Και ένα βράδυ, σε ανύποπτο χρόνο...μπαμ!...έπεσα πάνω στη βιτρίνα- αποκάλυψη!

Τα μάτια μου άστραψαν (όπως βέβαια και το φλας της φωτογραφικής του κινητού μου) μόλις αντίκρισα τον ενδυματολογικό παράδεισο που φυλάκισε κάποιος βλάσφημος πίσω από την γυάλινη φυλακή, που από ευγένεια αποκαλούμε όλοι μας, έτσι απλά και χυδαία, «βιτρίνα»... Αμαρτία! Τέτοια εκστασιογόνα κομμάτια να μένουν πίσω από τη βιτρίνα και να μη φοριούνται από ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους κατοίκους αυτής της πόλης!

Κοιτάξτε συνολάκι (από κάτω προς τα πάνω):

παπουτσάκι για το πατροπαράδοτο σκότωμα της πεισματάρας και ανθεκτικής γωνιακής κατσαρίδας,

βερμούδα για το πέρασμα ποταμού για άντρες έτοιμους για όλα,
ζωνούλα με την χαρακτηριστική ένδειξη «Μ» - περιγραφή του πεοπαλινδρομητή ιδιοκτήτη της (να μην τον πω μαλάκα) και αποθέωση της αρετής της αυτογνωσίας,

σακάκι «μπας και προκύψει κάτι πιο επίσημο, μη μας πούνε και γύφτους»,
και, τέλος, ένα απλό πουκαμισάκι (μόλις 369 ψωροευρώ), το οποίο είμαι σίγουρος ότι αν μπορούσαμε να το δούμε ολόκληρο θα μας εξέπληττε ευχάριστα και θα είχε να προσφέρει ατελείωτες ώρες συγκινήσεων και ανατριχίλας!

Φανταστείτε εικόνα: η Κινέζα medranόπορνη και ο κυριλέ βατραχάνθρωπος σε safari κατσαρίδας με την ένδειξη μαλάκας (για να μη τον μπερδέψουμε κιόλας με κανέναν άλλον επίσης υπερβολικά καλοντυμένο). «Η τροτέζα και ο ΟΥΚάς στρατόκαβλος»! Μία εικόνα, χίλιες ορθοπεταλιές!

Η βόλτα αυτού το ζευγαριού δε θα είναι μια απλή τσάρκα, ούτε καν απλά μπουρδελότσαρκα λόγω της λάγνας Κινέζας μας...όχι, όχι... μιλάμε για την σουρεάλ οπτική περίληψη του καρναβαλιού στο Ρίο με σάμπα (και κώλο τσάμπα – της Κινέζας εννοείται...)!

Τη λυπητερή παρακαλώ!

Έφτασεεεε!

(...Ακούγονται πλήκτρα υπολογιστή τσέπης...):

Mόλις 1816 euros!!!

Κατά 170 euros πιο φτηνό το συνολάκι σε σχέση με αυτό της πόρνης αδερφής του Bruce Lee σε νέες τσιρκοπεριπέτειες!!! Ευκαιρία! Τρομερή ευκαιρία!! Τρελή ευκαιρία!!! Με την αγορά του συνόλου, ένας ζουρλομανδύας δώρο.

Δε χόρταινα να βλέπω αυτήν την αποκριάτικη ομορφιά! Κοιτούσα αχόρταγα τη βιτρίνα προσπαθώντας να φυλακίσω για πάντα στη μνήμη μου αυτήν την οπτική ηδονή και ταξίδευα με τη φαντασία μου στους στρωμένους με κομφετί και ιδρώτα από φιλήδονα γυναικεία οπίσθια δρόμους του Ρίο! Έβλεπα με λαγνεία (και σχεδόν έκδηλη στύση) τα υπέροχα εκθέματα, μέχρι που άρχισε να γεμίζει με αηδία τα σωθικά μου η βλακώδης υπερκαταναλωτική νοοτροπία που θα ωθήσει τα γνωστά αμνοειδή ανθρωπάρια στην απόκτησή τους και δεν άντεξα άλλο... Ξέρασα στη βιτρίνα κι έφυγα.

Μάλλον θα με πείραξε ο μουσακάς...

ΑΠΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΑΚΑΛΑΙΣΘΗΤΟΥ ΠΕΡΙ ΜΟΔΑΣ

Τις προάλλες που περιπλανιόμουν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, κάποια στιγμή τα βήματά μου με οδήγησαν σε μια από τις πιο αγαπημένες μου βιτρίνες της πόλης. Μια βιτρίνα που αγαπώ ιδιαίτερα γιατί κάθε φορά που την κοιτάζω μου χαρίζει απίστευτες στιγμές γέλιου, αλλά και υγιούς και εποικοδομητικού προβληματισμού για τη βλακεία που δέρνει ένα σημαντικό μέρος του ματαιόδοξου πληθυσμού-κοπαδιού αυτής της χώρας. Κάθε φορά λοιπόν που έχω την τύχη να συναντήσω αυτό το μυθικό κατάστημα και αφού στεγνώσουν τα δάκρυα (από τα γέλια και τη συγκίνηση) στα απορημένα μου μάτια, αναρωτιέμαι πόσο πρόβατα και θύματα του marketing και της νοοτροπίας «όσο πιο ακριβό ένα ρούχο, ΣΙΓΟΥΡΑ και πιο καλό» μπορούν να είναι τα δίποδα κατοικίδια που ακούνε (τιμητικά, όχι ουσιαστικά) στον περιγραφικό χαρακτηρισμό «άνθρωποι».

Το τελευταίο σοκ το έφαγα πριν ολίγων ημερών. Περπατούσα αμέριμνος, καθώς έπεσε το μάτι μου σε ένα συνολάκι όνειρο: ένα μαύρο φορεματάκι με κάτι trendy μπαλώματα-τσιρκονούφαρα «η χαρά του Ταμτάκου», δύο υπέροχα κόκκινα πα-πούτσια που ξυπνούν σε κάθε αρσενικό που σέβεται τον εαυτό του αναμνήσεις από την τελευταία του επίσκεψη σε οίκο ανοχής ή/και στιπτητζάδικο και ... και... (ούτε να το πω δεν μπορώ, μου κόβεται η ανάσα)...ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ καπέλο (ή καπελίνο να το πω;)! Το κερασάκι στην τούρτα.

Στην αρχή υπέθεσα (ο άσχετος, ο ακαλαίσθητος, το βόδι) ότι το καπέλο δεν αποτελεί μέρος του συνόλου προς πώληση, αλλά ότι απλά στολίζει την κούκλα της βιτρίνας ως μια λίγο πιο εκκεντρική πινελιά στον ενδυματολογικό καμβά (λέγε με Φου Μαν Τσου ή Κουνγκ Φου ή Μιγιάγκι).

Πόσο λάθος έκανα!

Συνολική τιμή: 1986 euros!!! 1986 euros για να ντυθεί κάποια (ή κάποιος, οι καιροί είναι περίεργοι...) κινέζα πόρνη-μέλος τσίρκου! Αξίζει πιστεύω...

Άντε να προσπέρασω την τιμή του φορέματος, αλλά την τιμή αυτού του καπέλου δεν μπορώ να την προσπεράσω! 126 euros για αυτήν την βαμμένη με μαύρο σπρέυ κωνικού σχήματος ΨΑΘΑ! Ήμαρτον! Προσπάθησα να δικαιολογήσω την τιμή του καπελίνου με πολλούς τρόπους, π.χ. ότι θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως θήκη για σπόρια, φωλιά άστεγων χελιδονιών, mini καθικάκι για ξωτικά κ.α., αλλά απέτυχα παταγωδώς! Μπορώ να συλλάβω την έννοια του απείρου, τη θεωρία της αιώνιας επιστροφής του Νίτσε, τους λόγους αποκλεισμού της Κύπρου από την Euro-βύζιον, αλλά όχι αυτό!!! Όχι αυτό!!!

Αύριο πρωί-πρωί, θα πάω να το αγοράσω....

Η Κοκκινοσκουφίτσα Και Το Σεναριακό Κενό!!!

Ακολουθεί η εξιστόρηση του παραμυθιού "Η Κοκκινοσκουφίτσα".

Όσοι το θυμούνται, παρακαλώ να προχωρήσουν στο κείμενο με τα κόκκινα γράμματα στο τέλος της εξιστόρησης.

Όσοι θα θελήσουν να αμφισβητήσουν τα σχόλιά μου, παρακαλώ να ξαναδιαβάσουν το παραμύθι και μετά να μου απαντήσουν.

Ευχαριστώ.

Εκ της διευθύνσεως του παρόντος blog.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το φώναζαν "Κοκκινοσκουφίτσα".
Μια μέρα της είπε η μητέρα της: "Έλα Κοκκινοσκουφίτσα, πάρε λίγο φαγητό, αυτό το ψωμί και ένα μπουκάλι κρασί να τα πας στη γιαγιά σου. Έχει αρρωστήσει και πρέπει να φάει για να δυναμώσει και να γίνει καλά." Η γιαγιά της ζούσε μακριά στο δάσος. Μόλις η Κοκκινοσκουφίτσα μπήκε στο δάσος συνάντησε έναν λύκο.

"Καλημέρα Κοκκινοσκουφίτσα".
"Καλημέρα, λύκε".
"Πού πηγαίνεις πρωί-πρωί, Κοκκινοσκουφίτσα;"
"Στη γιαγιά μου".
"Τι κουβαλάς στην ποδιά σου;"
"Λίγο φαγητό και κρασί για την άρρωστη γιαγιά μου. Άμα τα φάει θα γίνει καλά".
"Και πού ζει η γιαγιά σου Κοκκινοσκουφίτσα;"
"Ένα χιλιόμετρο από εδώ, βαθύτερα μέσα στο δάσος. Το σπίτι της στέκει κάτω από τρεις μεγάλες βαλανιδιές, οι καρυδιές είναι παραδίπλα, σίγουρα θα το 'χεις δει", απάντησε η Κοκκινοσκουφίτσα.
Ο λύκος σκέφτηκε "Τί καλή που είναι αυτή η μικρούλα! Τ'ι νόστιμη γεύση που θα έχει. Πρέπει να δράσω με πανουργία και να τις πιάσω και τις δυο". Έτσι περπάτησε για λίγο μαζί της και μετά της είπε: "Κοίτα Κοκκινοσκουφίτσα, τι όμορφα λουλούδια! Λέω πως δεν ακούς τι ωραία που τραγουδούν τα πουλιά κι εσύ προχωράς βαρετά λες και πηγαίνεις σχολείο. Κοίτα όλη η φύση γιορτάζει σήμερα".
Η Κοκκινοσκουφίτσα σκέφτηκε "Αν μαζέψω ένα μικρό μπουκέτο λουλούδια θα κάνω την γιαγιά μου πολύ χαρούμενη. Είναι ακόμη νωρίς και σίγουρα θα προλάβω". Άφησε λοιπόν τον δρόμο πίσω της και χώθηκε στο δάσος για να βρει τα πιο όμορφα λουλούδια. Κάθε φορά που έκοβε ένα λουλούδι, νόμιζε πως λίγο παρακάτω έβλεπε ένα άλλο ακόμη πιο όμορφο κι έτσι, από λουλούδι σε λουλούδι, έμπαινε όλο και πιο βαθειά στο δάσος.

Στο μεταξύ ο λύκος έφτασε τρέχοντας στο σπίτι της γιαγιάς και της χτυπά την πόρτα.
"Ποιος είναι;"
"Η Κοκκινοσκουφίτσα", απαντάει ο λύκος. "Φέρνω φαγητό και κρασί, άνοιξε την πόρτα".
"Σήκωσε τον σύρτη", φώναξε η γιαγιά, "είμαι πολύ αδύναμη και δεν μπορώ να ανοίξω".
Ο λύκος σήκωσε τον σύρτη, άνοιξε την πόρτα και χωρίς λέξη πήγε στο κρεβάτι της γιαγιάς και την έφαγε. Μετά έβαλε τα ρούχα της γιαγιάς, ξάπλωσε στο κρεβάτι της και τράβηξε τις κουρτίνες.

Η Κοκκινοσκουφίτσα, αφού μάζεψε όσα λουλούδια μπορούσε να κουβαλήσει, θυμήθηκε τη γιαγιά της και πήρε τον δρόμο για το σπίτι της.

Όταν μπήκε στο δωμάτιο της γιαγιάς είπε δυνατά "Καλημέρα". Μα δεν πήρε απάντηση. Έτσι πήγε στο κρεβάτι και άνοιξε τις κουρτίνες. Στο κρεβάτι είδε τη γιαγιά της ξαπλωμένη, με το σκουφί της τραβηγμένο πολύ...

"Ω γιαγιά!", είπε, "τι μεγάλα αυτιά που έχεις!"
"Για να σε ακούω καλύτερα, παιδάκι μου".
"Μα, γιαγιά, τι μεγάλα μάτια που έχεις!"
"Για να σε βλέπω καλύτερα, παιδάκι μου".
"Γιαγιά, γιατί έχεις τόσο μεγάλα χέρια;"
"Για να σε αγκαλιάζω καλύτερα, παιδάκι μου".
"Γιαγιά τι τρομακτικά μεγάλο στόμα που έχεις!"
"Για να σε τρώω καλύτερα!"
Με το που το είπε αυτό ο λύκος, ορμάει με ένα σάλτο και τρώει την Κοκκινοσκουφίτσα.
Αφού ο λύκος χόρτασε την πείνα του, ξάπλωσε και πήρε έναν υπνάκο. Ροχάλιζε πολύ δυνατά. Ένας κυνηγός τον άκουσε καθώς πέρναγε έξω απ' το σπίτι και μονολόγησε "Πώς ροχαλίζει έτσι η γιαγιάκα! Πάω να δω μήπως χρειάζεται κάτι". Μπαίνοντας μέσα βλέπει τον λύκο να κοιμάται. "Εσύ εδώ αχρείε! Έχω ράμματα για την γούνα σου!" Και την στιγμή που θα πυροβολούσε σκέφτηκε ότι ίσως ο λύκος έχει φάει την γιαγιά. Έτσι ο κυνηγός δεν πυροβόλησε, μήπως ακόμα προλάβαινε να σώσει την ηλικιωμένη γυναίκα. Άρπαξε το ψαλίδι και άρχισε να κόβει το στομάχι του λύκου. Με τις δυο πρώτες ψαλιδιές είδε την Κοκκινοσκουφίτσα. Έκοψε άλλες δυο φορές, νάσου και η γιαγιά. Έκοψε λίγο ακόμα και η Κοκκινοσκουφίτσα βγήκε λέγοντας: "Αχ, πόσο φοβήθηκα! Τι σκοτεινά που ήταν μέσα στον λύκο" και μετά βγήκε ζωντανή και η γιαγιά, ίσα-ίσα που ανέπνεε. Η Κοκκινοσκουφίτσα μάζεψε γρήγορα πέτρες και γέμισε την κοιλιά του λύκου. Όταν ο λύκος ξύπνησε ήθελε να ξεφύγει αλλά οι πέτρες ήταν πολύ βαριές και ο λύκος έπεσε νεκρός.

Τί παραμύθι κι αυτό...Συμπαθητικό, δε λέω, αλλά δυστυχώς για ΄μένα τόσα χρόνια δυσκολοχώνευτο...Για ποιό λόγο; Μα για το προφανές σεναριακό κενό!

Έχω λοιπόν την εξής απορία-μπηχτή για τον απρόσεχτο συγγραφέα-εμπνευστή της παραπάνω ιστοριούλας:

Γιατί ο λύκος δεν έφαγε πρώτα την Κοκκινοσκουφίτσα και στη συνέχεια να πάει με την άνεσή του να φάει και τη γιαγιά; Αφού του είχε πεί η ηλίθια Κοκκινοσκουφίτσα πού μένει η γιαγιά της και έτσι, όπως είδαμε, πήγε τη βρήκε τη γιαγιά χωρίς τη βοήθεια της Σκουφίτσας. Άρα γιατί να την αφήσει για επιδόρπιο αφού δεν τη χρειάζονταν σε τίποτα;

Τα φώτα σας παρακαλώ!!!

ΠΑΡΑΞΕΝΙΕΣ...

Δεν ξέρω γιατί,

αλλά έχει αρχίσει να μου τη δίνει

αυτή η φάση με το blog...

Μου φαίνεται

θα βάλω λουκέτο

και

θα εξαφανιστώ...

"Every Man And Every Woman Is A Star"

“Every man and every woman is a star” μας λέει ο θείος Al. Κάθε άνθρωπος, κάθε άντρας και κάθε γυναίκα, από τη στιγμή που γεννιέται, έχει στο πλευρό του το Φύλακα Άγγελό του, ο οποίος γνωρίζει τον Ανώτερο Σκοπό του «προστατευόμενού» του, γνωρίζει την Αληθινή Θέλησή του, η οποία ταυτίζεται με το Θέλημα του Θεού για αυτόν και όχι μόνο – είναι μέρος του Σχεδίου Του. Το «Θέλημα Θεού».

Η έννοια του Φύλακα Αγγέλου ευρεία και μπορεί να εκληφθεί ανάλογα με τις πεποιθήσεις του καθενός: κυριολεκτικά Άγγελος σύμφωνα με τον θρήσκο, τον μυστικιστή, τον ρομαντικό, μεταφορικά, ο ανώτερος εαυτός, το Υπερ-Εγώ, σύμφωνα με τον θιασώτη των ψυχαναλυτικών θεωριών, η «φωνή» μέσα μας, σύμφωνα με τον αγνωστικιστή-σκεπτικιστή, η «καρδιά» που κραυγάζει κατά τον μεγάλο Νίκο Καζαντζάκη...

Σύμφωνα με την γοητευτική θεωρία του θείου Al (το «Θέλημα», Thelema), όταν κάποιος έχει ανακαλύψει την Αληθινή Θέλησή του, τον πυρήνα, την ουσία της ύπαρξής του και αποφασίζει να την ακολουθήσει, τότε είναι σαν ένα άστρο που κινείται στην θεϊκά προκαθορισμένη ιδανική τροχιά του. Και, όταν κινείται σε αυτήν την Τροχιά (με κεφαλαίο «τ»), επειδή τότε είναι Ένα με τον μηχανισμό του Σύμπαντος και κινείται έχοντας την ορμή που του χαρίζει η αδράνεια, η ορμή του Σύμπαντος, τίποτα δε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην πορεία του. Οποιοσδήποτε βρεθεί στο δρόμο του θα ατυχήσει, γιατί απλά θα έχει βρεθεί, τη λάθος στιγμή, στον λάθος τόπο. Σύμφωνα με το Thelema τα άστρα δε συγκρούονται ποτέ μεταξύ τους: τα Άστρα (με κεφαλαίο «α») που κινούνται στις Τροχιές τους δεν υπάρχει περίπτωση να παρεμβληθούν στην Τροχιά κάποιου άλλου Άστρου, ενώ τα άστρα που κινούνται σε τυχαίες τροχιές δεν μπορούν να σταθούν εμπόδια στις Τροχιές των Άστρων, δεν μπορούν να σταθούν εμπόδια στην ανάπτυξη του Σύμπαντος, εξουδετερώνονται.

Προσοχή, εδώ δε μιλάμε για μοίρα. Αν θέλει κάποιος ακολουθεί το Δρόμο, την Τροχιά του, αν όχι είναι ελεύθερος να μην το κάνει. Αν κάποιος έχει το ταλέντο της ζωγραφικής, αν θέλει το ακολουθεί, δεν είναι υποχρεωμένος όμως να το κάνει. Αν το Θέλημά του (εννοώ την Αληθινή του Θέληση) είναι να γίνει ζωγράφος, μπορεί να αποφασίσει να μην το ακολουθήσει, ωστόσο αν το ακολουθήσει θα διαπρέψει, το Σύμπαν θα είναι με το πλευρό του. Τίποτα δε θα μπορέσει να τον εμποδίσει, θα έχει «θεϊκή» βοήθεια. Είναι στη σωστή τροχιά, στην Τροχιά του.

Ακούω τον Paulo Coelho να με διαβεβαιώνει ότι όταν θέλουμε κάτι πολύ, τότε ολόκληρο το Σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχουμε. Λέτε να εννοεί ότι αυτό συμβαίνει όταν το Θέλουμε πραγματικά, όταν ακολουθούμε την Αληθινή Θέλησή μας;

Γοητευτική, πραγματικά, θεωρία....

Όπως και να έχουν τα πράγματα όμως, καθέναν από μας έχει απασχολήσει (ή τουλάχιστον θα απασχολήσει στο μέλλον –ελπίζω όχι στην διαβόητη Κρίση της μέσης ηλικίας, όχι τόσο αργά) ερωτήματα όπως: «Ποιος είμαι; Ποιος πραγματικά ΕΙΜΑΙ;», «Για ποιο λόγο έχω έρθει σ’ αυτόν κόσμο;».

Υπάρχει κάποιος λόγος ή είμαστε απλά τυχαίες μονάδες που κραυγάζουν για κάποιο βαθύτερο νόημα –έστω ψευδαίσθηση νοήματος- το οποίο θα δώσει κάποια αξία, κάποια διέξοδο στο μάταιο της ύπαρξής μας;

«Ένα μονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόµενα, τι είναι το µυστήριο που µε γεννάει και µε σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσµου κρύβεται µια αόρατη ασάλευτη παρουσία.», μου ψιθυρίζει ο Καζαντζάκης.

Αυτός ο λόγος δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με τη βαθύτερη ουσία μας, με το Ιερό (και τελείως προσωπικό μας) Δισκοπότηρο, τη Φιλοσοφική Λίθο των Αλχημιστών, το προσωπικό Μύθο του καθενός μας, την Αληθινή μας Θέληση. Και πώς θα φτάσουμε στο σημείο να γνωρίσουμε ποια είναι η Αληθινή μας Θέληση; Οι δρόμοι είναι πολλοί, αλλά όλοι τους έχουν ως κοινή συνισταμένη την αυτογνωσία. Μήπως τελικά αυτό (ή ΚΑΙ αυτό) είναι ο Άγιος Φύλακας Άγγελός μας;

«Γνώθι σαυτόν» λοιπόν, κύριε Πυθαγόρα...έχετε απόλυτο δίκιο. Και μετά;
«Γίνε αυτό που είσαι!!!», ακούω να μου φωνάζει από κάποια σκοτεινή γωνιά της ψυχής μου ο Φρειδερίκος Νίτσε...

Γίνε αυτό που είσαι!!!

Υ.Γ.: Δεν είμαι Θελημίτης, δεν είμαι οπαδός του θείου Al. Δε μου αρέσουν οι ετικέτες, τα οπαδιλίκια. Δε γουστάρω τις αυθεντίες, αγαπώ τους συνοδοιπόρους. Ο θείος Al με εμπνέει, όπως πολλοί άλλοι. Μέχρι εκεί όμως! Ψάχνω για τη Φράση, όχι κάποιο Δάσκαλο. Ανοησία η προσκόλληση σε πρόσωπα.

«Θάψτε με σε τάφο δίχως όνομα, για να θυμούνται οι άνθρωποι το ποίημα και όχι τον ποιητή»...

Ploutwnios Productions proudly present:

Κίμων-Κλέαρχος:

The son of Argyris ,

the sun of Argyris' life...

Βρε ποιά μου θυμίζει, βρε ποιά μου θυμίζει...

Τί κοιτάζει άραγε με τόσο ενδιαφέρον ο Κίμων;

Δε πιστεύω, Αργύρη, να χόρευες πάλι α λα Σάκης;

Έξυπνο φαίνεται το άτιμο...

Αργύρη, κάνω λάθος ή έχεις παρόμοιο πουκάμισο;

Αργύρης:

"Ναι Κίμων, όταν ήμουν στρατιώτης

ήμουν τόσο σκληρός που ξυριζόμουν χωρίς αφρό!"

Κίμων:

"Άσε ρε μπαμπά..."

Την ίδια έκφραση με τον Κίμωνα είχαμε κι εμείς Αργύρη,

όταν στη Σάντα, ενώ κοιμόσουν, είδαμε αυτό που είδε και ο Κίμων...

Α ρε Αργύρη, sexy motherfucker! Συλλεκτική photo!

Well done!

Υπέροχοι γονείς, υπέροχο παιδί!

Υ.Γ.1: Νομίζω ότι η ομοιότητα του Κίμωνα με την Uli είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Είναι καταπληκτική.

Υ.Γ.2: Για τους αμύητους: η Uli είναι η αξιαγάπητη σύζυγος του Αργύρη και μητέρα του ακόμη πιο αξιαγάπητου Κίμωνα.

Υ.Γ.3: Αργύρη, να σας ζήσει ο Κίμων! Ευτυχώς είχε αίσιο τέλος η περιπέτεια με την εγκυμοσύνη της Uli, την οποία είχα την τιμή να μου εμπιστευθείς...

Υ.Γ.4: Πολλά χαιρετίσματα στην Uli και μια μεγάλη αγκαλιά στον Κίμωνα απ'την 285!