Κεντρική Βιβλιοθήκη Α.Π.Θ. - Part 1

-«Πώς το κάνεις αυτό;»
-«Ποιό;»
-«Να, πώς καταφέρνεις και λες τις πιο αστείες ατάκες, πώς κάνεις τις πιο σπαραχτικές φάρσες και παραμένεις τελείως σοβαρός, σχεδόν αυστηρά ψυχρός, έτσι, ώστε να μπερδεύεις αυτόν που έχεις απέναντί σου και να θολώνεις τα νερά;»
-«Α, αυτό λες; Λοιπόν, θα σου πω μια ιστορία:

Κάποτε, όχι στην Άγρια Δύση, αλλά στο κέντρο της πόλης μας, της Ξεσσαλονίκης, υπήρξα θαμώνας (για πολλάαα χρόνια) ενός υπέροχου κτιρίου, όπου μαζεύονταν χιλιάδες άνθρωποι και επιδίδονταν σε μελέτη, πέρα από αρκετές άλλες ασχολίες (κρύβε λόγια). Αυτό το κτίριο είναι γνωστό μεταξύ άλλων και ως Κεντρική Βιβλιοθήκη του Α.Π.Θ. Εκεί, λοιπόν, και κυρίως κατά την περίοδο της εξεταστικής, η οποία ξεπερνώντας τον ταχυδρόμο χτυπάει (σχεδόν) πάντα τρείς φορές (το χρόνο), επιδιδόμουν κι εγώ σε αυστηρή και κοπιαστική (σιγά ρε μεγάλε, άλλαξε κανένα ιδρωμένο φανελάκι!) μελέτη.

Όπως όμως συμβαίνει με όλα τα όμορφα πράγματα/ενασχολήσεις, έτσι και όσον αφορά το διάβασμα, κάποια στιγμή επέρχονταν κορεσμός και δεν ήταν δυνατή η συνέχιση της μελέτης. Είναι η στιγμή που λες:

"Ωχ ρε πούστη μου, θα σκάσω, δε μπορώ άλλο! Πάμε για κυλικειing; Κερνάω καφέ".

Πάνω σε αυτήν την χιλιοειπωμένη (από βασανισμένους φοιτητές) φράση, ήρθε σα δώρο από τις μούσες, σα θεόσταλτη έμπνευση η εξής απάντηση/στιχομυθία:

-"Και γιατί να κεράσεις εσύ;"

-"Εμ, ποιός να κεράσει;"

-"Ας κεράσει ο πιο ανάξιος;"

-"Τί λες; Είσαι καλά; Πήρες τίποτα;"

-"Καλά είμαι. Να κεράσει ο πιο ανάξιος. Ο πιο ανάξιος να συγκρατήσει το γέλιο του!"

-(Εν χορώ:)"Let it be done!"

Έτσι γεννήθηκε το εξής παιχνίδι-δοκιμασία: Καταρχήν, διαλέγαμε κάποιο τραπέζι για να κάτσουμε όλοι μαζί για μελέτη. Στη συνέχεια, όταν έρχοταν η ώρα για καφέ, επιλέγαμε κάποια αθώα και ανυποψίαστη κοπέλα (όσο το δυνατόν περισσότερο Κοκκινοσκουφίτσα) και περιμέναμε να σηκωθεί και να πάει π.χ. τουαλέτα. Μέχρι να επιστρέψει, αφήναμε κάποιο σημείωμα (συνήθως πάνω στην πίσω πλευρά των θρυλικών διαφημιστικών των φροντιστηρίων "Πλάτων") πάνω στο βιβλίο της. Όσο πιο προκλητικό το σημείωμα, τόσο το καλύτερο για το σκοπό μας.

Το παιχνίδι ήταν πολύ απλό. Καθώς θα επέστρεφε η κοπέλα στη θέση της, θα αντίκρυζε το σημείωμα και θα άρχιζε να μας κοιτάει έναν-έναν μπας και καταλάβει ποιός μ***κας έκανε τη χοντράδα. Ε, λοιπόν, όποιος θα λύγιζε, δηλαδή θα έχανε τον αυτοέλεγχό του και θα γελούσε...θα κερνούσε τους καφέδες! Γελάω-πληρώνω δηλαδή.

-"Κατάλαβες παιδί μου, πώς απέκτησα την ατσάλινη πειθαρχία και αυτοέλεγχό μου;"

-"Κατάλαβα!"

-"Μπράβο παιδί μου. Κεντρική Βιβλιοθήκη Α.Π.Θ. Μεγάαααλο σχολείο..."

Υ.Γ.: Ο Άγιος Δημήτριος μας φύλαξε και δε φάγαμε ποτέ ξύλο...