20/02/07- Kashba

KASHBA – Τέλη Νοεμβρίου 2004

Τις τελευταίες μέρες της θητείας μας, της περιβόητης – για εμάς – 285, είχαμε συναντηθεί 2-3 φορές σε ένα μαγαζί της Θεσσαλονίκης, το Kashba (ή Badla κατά τον Britneyόφιλο μισάνθρωπο Brad Pittίδη) και είχαμε συμφωνήσει μεταξύ σοβαρού και αστείου (σοβαρά το είχαμε συμφωνήσει, αλλά τελικά δυστυχώς δεν το τηρήσαμε και είπα να το περάσω έτσι) να συναντιόμαστε εκεί –αν όχι πολύ συχνά- τουλάχιστον κάθε 24-25 Νοεμβρίου, δηλαδή σε κάθε επέτειο απόλυσής μας από τις τάξεις του Ε.Σ.
(Από μια από αυτές τις ιστορικές συναντήσεις είναι και οι παραπάνω με κινητό τραβηγμένες φωτογραφίες – όποιος έχει κι άλλες ας μου τη στείλει να τις δημοσιεύσω).
Τελικά, όμως η υπόσχεση αυτή δυστυχώς αποδείχθηκε ψεύτικη και καταχωρήθηκε στο χρονοντούλαπο στο αρχείο των απραγματοποίητων υποσχέσεων του τύπου «θα σε πάρω για να πάμε για κάνα καφέ» (ξέρετε, αυτό που όλοι μας έχουμε πει ή έχουμε ακούσει όταν συναντήσαμε κάποιον φίλο από τα παλιά...).

Εκεί, θυμάμαι, είχαμε αράξει ρουφώντας ναργιλέδες με διάφορες γεύσεις, όταν επιστρέψαμε από το 424, όπου είχαμε πάει για να βγάλουμε τις ακτινογραφίες μας για να βεβαιώσουμε ότι απολυόμαστε υγιείς και ότι τελικά τζάμπα παραπονιόμασταν ότι ο στρατός αποτελεί κάτι το κακό και ανθυγιεινό...
Αν θυμάμαι καλά, τη «μέρα των ακτινογραφιών» ήμασταν στο Badla εγώ, ο Κούλης ή «Άρης μια ζωή» , ο Κύρος ή «Και τί έγινε ρε μαλάκες που είμαι θαλαμοφύλακας και είμαι μόνο με το σώβρακο;» ή «Dimerdaς»(καλά για αυτήν την περίπτωση θα ακολουθήσει ολόκληρο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ), ο Πάντσιος ή Γιάντζιοζν ή “Maxpowerάς”, ο Κούγιου ή «Μπα! Μπα!» ή «Δε παίζει» ή «Εγγύηση» ή «Φραπεδιέρης» και ο Σεβαστό ή «Όταν κοιμάμαι οι μύγες κάνουν πάρτυ στο στόμα μου, αλλά δε παίρνω πρέφα». Σε μια απ’ αυτές τις συναντήσεις ήταν στην παρέα μας και ο φίλος – τι μεγαλόψυχοι, αν και από άλλη Σειρά – Β.Π.(όχι Βόρεια Πύλη) ή «Λέγε με το δεξί χέρι του Τραχαμπάμ» ή «Ο σκαραβαίος μου πάει σφαίρα».

Τις προάλλες, λοιπόν, που περνούσα από τη γειτονιά αυτή και καθώς γύρισα με νοσταλγία να κοιτάξω το Kashba (ναι Κούλη, το Badla εννοώ) και να βουτήξω στη σήραγγα του χρόνου για να με βγάλει στα τέλη Νοεμβρίου του 2004 και να ξαναζήσω για λίγο εκείνες τις περίεργες μέρες, χαλάστηκα περισσότερο απ’ ότι περίμενα... Ο λόγος; Ο λόγος είναι ότι πλέον δε θα έχουμε την ευκαιρία να τιμήσουμε την υπόσχεσή μας για reunion στο Kashba, γιατί το μαγαζί θα υπάρχει πια μόνο στις αναμνήσεις μας: KASHBA – ΤΕΛΟΣ. Διαπίστωσα ότι όχι μόνο έκλεισε, αλλά και ότι στη θέση του ετοιμάζεται ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών ή ασφαλιστικό γραφείο ή κάτι τελείως άσχετο – δε θυμάμαι ακριβώς, ξενέρωσα τόσο πολύ εκείνη τη στιγμή, που δεν έχει σημασία το είδος της γαμωεπιχείρησης.

Χαλάστηκα τόσο, σχεδόν όσο, όταν κατά τις τελευταίες μέρες της 285 και καθώς ήμουν ξαπλωμένος σε ένα από τα κρεβάτια του ΛΥΠ, κοίταξα στο ακριβώς από πάνω κρεβάτι και είδα το «συνθηματάκι» που με είχε γεμίσει με χαρμολύπη:

«285 ΤΕΛΟΣ»...