Βαράτε, γιατί χανόμαστε! Ή μήπως όχι;

Κρυφακούοντας τη συζήτηση δυο φίλων σχετικά με τον γνωστό ξυλοδαρμό βο(υ)λευτή λίγες ημέρες πριν...

-Καλά του έκαναν του μπινέ! Και λίγες έφαγε!
-Γίνεσαι ακραίος,ρε φίλε!
-Εγώ; Αυτοί είναι οι ακραίοι! Αυτοί που μας κατέστρεψαν...
-Και βρήκαν αυτόν; Τον πιο φλώρο; Τον έβλεπες και τον λυπόσουν.
-Τί να λυπηθώ,ρε; Και τί σημασία έχει ποιος ήταν το θύμα; Στο πρόσωπό του τιμωρήθηκε το σύστημα!
-Σιγά την τιμωρία. Να πάνε φυλακή οι ένοχοι. Όμορφα και πολιτισμένα.
-Και μετά ξύπνησες! Ποτέ δε θα τιμωρηθούν οι ένοχοι!
-Και πώς το ξέρεις αυτό;
-Το ξέρω!
-Σκατά ξέρεις!
-Το έχει δείξει η ιστορία.Να, για παράδειγμα...Μπλα, μπλα,μπλα...

(fade out)

Αρκετά ακούσαμε.

Μήπως σας φαίνεται οικείος ο διάλογος; Τον έχετε ακούσει στον περίγυρό σας; Μήπως τον έχετε ακούσει μέσα στο κεφάλι σας; Είναι δύο οι φωνές μέσα σας; Μήπως φτάσατε στο σημείο να φλερτάρετε με την ιδέα της βίας;

ΑΥΤΗ είναι η πραγματική ζημιά που μας προκάλεσε η διαβόητη κρίση...

Τέλος πάντων. Ελπίζω τουλάχιστον να επικράτησε η ψύχραιμη φωνή της λογικής και της νηφαλιότητας...

Αν και...
Ρε, γαμώτο...

Πολύ θά´θελα να δω εκείνον τον προκλητικό χοντρό να τρέχει!

-Γίνεσαι ακραίος,ρε φίλε!

Άντε πάλι απ´την αρχή...

Περί αστόχων εκφράσεων - "Φυσαρμόνικα έγινε"

Έχω βαρεθεί να ακούω να αναπαράγονται και να χρησιμοποιούνται ευρέως βλακώδεις εκφράσεις.

Μία τέτοια έκφραση που χρησιμοποιείται επειδή προφανώς κάποιος (παντελώς όμως) άσχετος από μουσικά όργανα την εκστόμισε, την υιοθέτησαν οι πρώτες ορδές ασχέτων και καθιερώθηκε τελικά λόγω άκριτου μιμητισμού (κοινώς, κάνε "μπε") είναι και η εξής κλασσική πλέον έκφραση:

"Φυσαρμόνικα έγινε"

Η συγκεκριμένη φράση, ως γνωστόν, χρησιμοποιείται όταν κάποιο αυτοκίνητο μετά από τροχαίο ατύχημα (για να εξορκίσουμε το κακό, μόνο υλικές ζημιές είχαμε) έχει συμπιεστεί σε σημαντικό βαθμό.

Για όσους δεν γνωρίζουν πώς είναι το μουσικό όργανο φυσαρμόνικα, ορίστε ένα οπτικό βοήθημα:

Γεννάται λοιπόν η απορία:

Τί θέλει να πεί ο ποιητής, όταν λέει "πωπω, μαλάκα, φυσαρμόνικα έγινε το αμάξι ";

α. Ότι απέκτησε τρύπες και πλέον μπορεί να παράγει ήχους και να χρησιμοποιηθεί για την εκτέλεση μουσικών κομματιών (σε μετρό, πεζοδρόμια, στην τουαλέτα καθιστός - όπου εμπνέεται ο καθένας);

β. Ότι έχασε τις καμπύλες του και έγινε σχήματος ορθογώνιου παραλληλεπιπέδου μοιάζοντας πλέον με Lada (φοριέται με παντόφλα, κάλτσα και φόρμα adipas με 2 λωρίδες);

γ. Δικό σας.

Εγώ, πάλι, νομίζω ότι το μουσικό όργανο που ταιριάζει στην περιγραφή του φαινομένου συμπίεσης ενός αυτοκινήτου είναι το ακκορντεόν. Ορίστε και το αντίστοιχο οπτικό βοήθημα:

Όποιος δεν κατάλαβε το σημερινό μάθημα να σηκώσει το χέρι.

Απλό δεν ήταν;

Infinite Possibilities

Μια αμαρτωλή ιστορία

Από πολύ μικρός είχα μανία με τα κόμιξ υπερηρώων: Spiderman, Superman, Batman, X-Men κουλουπού κουλουπού. Κάπου-κάπου, για αλλαγή, ψαχούλευα τα κόμιξ του αδερφού μου: Mickey Mouse, Donald Duck, Disney εν γένει. Άλλη αισθητική, άλλη νοοτροπία.

Μικρή η επαφή μου με αυτόν τον κωμικόκοσμο. Ωστόσο, ως δεινός παρατηρητής και έχων μέγα ένστικτο για σκοτεινές υποθέσεις, πάντα είχα την υποψία ότι κάτι έτρεχε μεταξύ (κρατηθείτε):

της Mini (της οικογένειας Mouse)

και του Pluto (δε θέλω περίεργους συνειρμούς).

Όλοι με έβγαζαν τρελό. Έκανα όμως υπομονή μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Και –ω του θαύματος! – αυτό ήρθε…

Προ μερικών ημερών, λοιπόν, επιτέλους δικαιώθηκα, επιτέλους οι υποψίες μετατράπηκαν σε βεβαιότητα. Φυσικά, δεν έχασα την ευκαιρία να απαθανατίσω το συγκλονιστικό μου εύρημα και, ορίστε, σας παραθέτω το αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο της παραπάνω αναφερθείσας παλιοϊστορίας:

Ο καρπός του έρωτα της Mini και του Pluto.

Πήρε τα χρώματα και τη σωματική διάπλαση του Pluto και το μαλλί-κόμμωση α λα κόμης Δράκουλας της Mini. Τα λόγια είναι περιττά.

Προφανώς σε doggy style έγινε η σύλληψη.