Μια αμαρτωλή ιστορία

Από πολύ μικρός είχα μανία με τα κόμιξ υπερηρώων: Spiderman, Superman, Batman, X-Men κουλουπού κουλουπού. Κάπου-κάπου, για αλλαγή, ψαχούλευα τα κόμιξ του αδερφού μου: Mickey Mouse, Donald Duck, Disney εν γένει. Άλλη αισθητική, άλλη νοοτροπία.

Μικρή η επαφή μου με αυτόν τον κωμικόκοσμο. Ωστόσο, ως δεινός παρατηρητής και έχων μέγα ένστικτο για σκοτεινές υποθέσεις, πάντα είχα την υποψία ότι κάτι έτρεχε μεταξύ (κρατηθείτε):

της Mini (της οικογένειας Mouse)

και του Pluto (δε θέλω περίεργους συνειρμούς).

Όλοι με έβγαζαν τρελό. Έκανα όμως υπομονή μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Και –ω του θαύματος! – αυτό ήρθε…

Προ μερικών ημερών, λοιπόν, επιτέλους δικαιώθηκα, επιτέλους οι υποψίες μετατράπηκαν σε βεβαιότητα. Φυσικά, δεν έχασα την ευκαιρία να απαθανατίσω το συγκλονιστικό μου εύρημα και, ορίστε, σας παραθέτω το αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο της παραπάνω αναφερθείσας παλιοϊστορίας:

Ο καρπός του έρωτα της Mini και του Pluto.

Πήρε τα χρώματα και τη σωματική διάπλαση του Pluto και το μαλλί-κόμμωση α λα κόμης Δράκουλας της Mini. Τα λόγια είναι περιττά.

Προφανώς σε doggy style έγινε η σύλληψη.

Περί αυτογνωσίας

Black Humor

Sisters Of Mercy – 12/04/2009, Μύλος

Η κλασσική "1 ώρα και δύο τραγούδια" διάρκεια.

Ο κλασσικός "δε βλέπω ούτε τον σκεμπέ μου" καπνός.

Τα κλασσικά drum machine (λέγε με και Dr. Avalanche).

Με λίγα λόγια, κλασσική συναυλία.

Bonus playback: το μπάσο. Έχω βάσιμες υποψίες ότι και μέρος των φωνητικών και κάποιων κιθαριστικών μερών ήταν κονσέρβα, αλλά από την άλλη εγώ είμαι και καχύποπτος κωλάνθρωπος, άσε που σκορβούτο παθαίνεις μόνο μετά από μεγάλο διάστημα κονσερβοχρησίας. Και τι έγινε μωρέ; Πες ότι έπαιζαν στη Eurovision. Θα τους ψήφιζα.

Αν εξαιρέσω τον καράφλα μπροστά μου με τα ημιgothic-ημίgay χορευτικά του που μου έκοβε τη θέα κατά διαστήματα λόγω των μαρινελλοκινήσεων των κωλόχερών του (και που φλέρταρε επικίνδυνα με την στριφογυριστή τσακνορισική θανατηφόρα κλωτσιά μου), αν εξαιρέσω τον καπνό που απαιτούσε ατομικά φώτα ομίχλης και μάσκα οξυγόνου (καβάντζα από τα πρόσφατα μπουγέλα δακρυγόνων στην πόλη), την αγένεια (ντεμέκ στυλ) του Eldritch που δεν απηύθυνε ούτε τον βήχα του προς το κοινό (καλά που έφυγε από τη σκηνή και πήραν την πρωτοβουλία να μας μιλήσουν οι κιθαρίστες- υποτσουτσέκιά του), την "να πάω τουαλέτα ή θα βρω τις καθαρίστριες στο γυρισμό" διάρκεια της συναυλίας, ήταν μια ικανοποιητική εμπειρία (σε σχέση πάντα με την προηγούμενη ψυχρολουσία-επίσκεψή τους):

Ακούσαμε αρκετά παλιά κομμάτια τους, έβγαλα μερικές photos, τράβηξα κι ένα video στη ζούλα, έδειξα με αστραπιαία (και άρτιας εκτέλεσης) κίνηση την περιοχή των γεννητικών μου οργάνων στον σεκιουριτά που μου είπε ότι απαγορεύονται οι φωτογραφίσεις/βιντεοσκοπήσεις, γελάσαμε με μερικά περιφερόμενα πατρινά καρναβάλια που μας θύμισαν ότι το Τριώδιο μπορεί κάλλιστα να παραταθεί για πολύ μεγάλο (έως και ετήσιο) χρονικό διάστημα, πείραξα τον Βασίλη που του πόνεσε η μέση από την ορθοστασία (εμένα μου πόνεσαν τα γόνατα), μιας και είχα την φαεινή ιδέα να στηθούμε στον Μύλο από τις 8:30, βρήκα εύκολα χώρο να παρκάρω (και χωρίς να χρειαστεί να πληρώσω κοροϊδιστικοπαρκισιάτικα όπως στο Principal), επέμενα να παραγγέλνω Amstel ενώ το μαγαζί διέθετε μόνο Kaiser και Μύθο και είπαμε κι ένα «ευχαριστώ» από μέσα μας που η συναυλία κράτησε λίγο πάνω από το νομικά προβλεπόμενο για να πάμε μια ώρα αρχύτερα να ξεκουράσουμε τα καταπονημένα κορμιά μας, να χωνέψουμε το playback που φάγαμε και να ρευτούμε την αιθαλομίχλη που κατάπιαμε ως άλλοι Λονδρέζοι…

In the middle of the rain

.

place yourself in the middle of the rain
believe in the blessing of its drops
spin yourself in its whirring
and try to be good

place yourself in the middle of the wind
believe in it and be a child
let the storm come into you
and try to be good

place yourself in the middle of the fire
believe in its monstrosity
in the red wine of the heart
and try to be good