Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Αντιχριστουγεννιανοί

όλου του κόσμου,

ενωθείτε!

Περί μυστηρίων, μυήσεων και μαγικών πυλών

Ο κόσμος μας είναι γεμάτος από μυστήρια...

Μυστήρια ή απλά κενά γνώσης, τα οποία αδυνατεί να καλύψει η πεπερασμένη νοημοσύνη μας ("σας" εννοώ, αλλά είπα να το παίξω μετριόφρων).

Mάρτυρας ενός τέτοιου μυστηρίου έγινα κι εγώ, λοιπόν, λίγες ημέρες πριν...

Πρόκειται για μια μαγική πύλη, η οποία έχει ως μαγική ιδιότητα την ικανότητα να σε φέρνει αντιμέτωπο με τις πιο μύχιες, τις πιο κρυφές και σκοτεινές πτυχές του εσωτερικού σου κόσμου μέσω του ταξιδιού αυτογνωσίας που σε καλεί να κάνεις προκειμένου να την διαβείς.

"Ουδείς αγεωμέτρητος εισίτω!" έγραφε στην είσοδο της ακαδημίας του Πλάτωνα... Στα Καβείρια μυστήρια δεν μπορούσες να συμμετάσχεις αν πρώτα δεν περνούσες από μια διαδικασία κάθαρσης, εξομολόγησης...

Κάτι ανάλογο, αλλά χωρίς λόγια, παρά μόνο με μια χαρακτηριστική εικόνα-σύμβολο, σε προκαλεί να κάνεις η συγκεκριμένη πύλη, καθώς σε "ρωτάει" :

"Είσαι σε αρκετά υψηλό πνευματικό επίπεδο; Είσαι αρκετά άγιος, αγνός, αναμάρτητος; Είσαι μυημένος στα μυστήρια της ζωής και του θανάτου; Είσαι άξιος να διαβείς ετούτη τη θύρα; Είσαι σε επίπεδο ανάλογο του Ιησού Χριστού; Τότε -και μόνο τότε- μπορείς να διαβείς το κατώφλι ετούτο..."

Αυτό το, περί ου ο λόγος, μυστήριο σύμβολο απεικονίζονταν στην διαφανή και ωστόσο απροσπέλαστη επιφάνεια (οι αμύητοι και βάρβαροι το αποκαλούν "γυαλί") της πύλης (χυδαϊστί "πόρτα"):

(Εντάξει, το κράνος με προβλημάτισε κι εμένα λίγο...Μυστήρια είν' αυτά...)

Όπως καταλαβαίνετε, τα στάνταρντς που θέτει η συγκεκριμένη αυτογνωσιακή πύλη είναι πολύ υψηλά και δυσεπίτευκτα για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων...

Τί να έκανα λοιπόν;

Το σκέφτηκα 2-3 δευτερόλεπτα...

Γύρισα την πλάτη μου και...

Πήρα φόρα και πέρασα...

Περί σωστής διαπαιδαγώγησης

Πείτε με χαζοθείο, κουκουβάγια

ή ό,τι άλλο τραβάει η άδικη –προφανώς- ψυχή σας,

αλλά αυτό το παιδί θα πάει μια μέρα πολύ ψηλά.

Τί; Πώς είπατε;

Θέλετε αποδείξεις, επιχειρήματα ή έστω ενδείξεις;

Μα...

δεν ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να έχει κάποιος,

από μικρός, τα σωστά πρότυπα;

Ο γέρος του βουνού (Δε θα περάσει η αλητεία!)

Ως γνωστόν, οι μεγάλες προσωπικότητες έχουν, εκτός από πολλούς φίλους, και αρκετούς εχθρούς. Όπως ήταν αναμενόμενο, δε θα μπορούσα κι εγώ να ξεφύγω από αυτόν τον αμείλικτο κανόνα.

Έχοντας όμως προβλέψει κάτι τέτοιο, ως ένας άλλος γέρος του βουνού (βλ. Hassan ben Sabbah), έχω διασπείρει παντού τους ανθρώπους μου. Σε κάθε γωνιά του κόσμου (κόψε κάτι, δε βγαίνω), κάτω από κάθε πέτρα, μέσα σε κάθε χαραμάδα, καραδοκούν οι άνθρωποί μου, οι οποίοι αποτελούν τα μάτια και τα αυτιά μου και οι οποίοι φροντίζουν για την ασφάλειά μου, αλλά και για την προάσπιση της τιμής και του ονόματός μου.

Αυτό, φαίνεται, δεν το γνώριζε μια ανόητη ύπαρξη ή ίσως, απλά, αλλά και συνάμα ανόητα, το αψήφησε και τόλμησε να γράψει σε πινακίδιο μαγαζιού της πόλης («Αύγουστος» λέγεται το μαγαζί, αλλά δεν θα κάνω και τζάμπα διαφήμιση) της Θεσσαλονίκης (προς Ανθέων μεριά, όπως με ενημέρωσε ο προσωπικός μου Αρτέμης Φον Μάτσεν) υβριστικά, προς το πρόσωπό μου, λόγια.

Φυσικά, κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να ξεφύγει της προσοχής των κοριών μου, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το top λαγωνικό μου με την κωδική ονομασία «Σαρδέλα».

Όρίστε και τα πειστήρια:

Ήδη γνωρίζουμε τον δράστη.
Το ψευδώνυμό του κάνει ρίμα με τη λέξη «παπαρίτσα».
Τα αντίποινα θα είναι πολύ σκληρά.

Υ.Γ.1: Τύφλα να έχει ο Τριανταφυλλόπουλος, η CIA, το FBI, η ΕΥΠ, η ΚΥΠ, το SKIP και η Scotland Yard.
Υ.Γ.2: Πράκτορα Σαρδέλα, προάγεσαι σε αρχιρουφιάνο μου. Ορίστε και η κουκούλα.

Επιστρέφω...

Ένα διάλειμμα για κατούρημα έκανα, απλώς.

Επιστρέφω...

Περί Πουτανιάς - Διαδικτυακή Σεξοηθικοπλαστική Φιλοσοφία (Πνευματικός Αυνανισμός)

Στο σημερινό μάθημα Εφαρμοσμένης Φιλοσοφίας θα εξετάσουμε δύο σοφές ανδρικές απόψεις-ρήσεις που χρησιμοποιούνται ευρέως στην ελληνική κοινωνία και θα προσπαθήσουμε να φτάσουμε σε χρήσιμα και -πάνω απ’ όλα - πρακτικά συμπεράσματα.

Οι υπό εξέταση, πραγματικά πολύ όμορφες, ρήσεις είναι οι εξής:

(α) «Όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες, εκτός από τη μάνα μου και την αδερφή μου» και
(β) «Μια φορά πουτάνα, για πάντα πουτάνα».

Σύμφωνα με τη ρήση (α) λοιπόν, εξαιρούνται καταρχάς οι γυναίκες-μάνες.

Τι γίνεται όμως με τις άτεκνες ακόμη γυναίκες-πουτάνες που αργότερα αποκτούν παιδιά; Σύμφωνα με το παραπάνω ρητό, είναι σαφές ότι αποπουτανοποιούνται.

Άφεση πουτανιάς, λοιπόν, λόγω τεκνοποίησης.

Εδώ όμως έρχεται να συνδράμει με δυναμικό τρόπο και να μας βγάλει από το νοηματικοφιλοσοφικό τέλμα η ρήση (β).

Σύμφωνα με αυτήν, δεν είναι δυνατή η πολύπλοκη διεργασία της αποπουτανοποίησης.

Έτσι, καταλήγουμε στο ευφυέστατο συμπέρασμα ότι μάνες γίνονται μόνο οι μη-πουτάνες και αντιστρόφως ότι οι πουτάνες δε μπορούν να γίνουν μάνες. Αν μπορούν να κάνουν παιδιά, αλλά απλά λόγω επιλογής δε γίνονται μάνες, αυτό τις καθιστά εν δυνάμει μάνες και επομένως αποκλείεται ο χαρακτηρισμός πουτάνα.

Επίσης, σύμφωνα με τη ρήση (α), δεν μπορούν να είναι πουτάνες οι γυναίκες που έχουν άντρες αδέρφια.

Επομένως, μετά από τη σύντομη θεώρηση των δύο προαναφερθέντων απόψεων-αποσταγμάτων σοφίας αιώνων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πουτάνες είναι μόνο οι άτεκνες γυναίκες, οι γυναίκες με αδερφή και οι γυναίκες-μοναχοπαίδια.

Άρα, μια πολύ καλή και ταυτόχρονα διακριτική ερώτηση-κλειδί που μπορούμε να απευθύνουμε προς μια γυναίκα που μόλις γνωρίσαμε και μας ενδιαφέρει να μην είναι πουτάνα, είναι η εξής: «Έχεις αδερφό;».

Φανταστείτε διάλογο:

- «Γειά σου, κοπελιά.»
- «Γειά».
- «Μπλα, μπλα, μπλα…»
- «Μπλα, μπλα, μπλα…»
- «Μπλα, μπλα, μπλα…»
- «Είσαι ωραίος άντρας. Μου αρέσεις. Θέλεις να γίνουμε ζευγάρι;»
- «Μόνο αν έχεις αδερφό.»
- «Ανώμαλε!»
-«Δεν κατάλαβες! Ήθελα να βεβαιωθώ ότι δεν είσαι πουτάνα.»
-«Βρε, α’στο διάολο! Ανισόρροπε!»

Εντάξει, δεν πήγε και πολύ καλά.
Αυτά συμβαίνουν όμως όταν πέφτεις σε γυναίκα που δε γνωρίζει από Φιλοσοφία…

Περί γαλακτόπετσας, παιδεραστίας και ατέρμονου δουλέματος

Βράδυ Σαββάτου. Κάθομαι στο bar με φίλους.

Σιγά-σιγά και με τη χάρη νίντζα, ένα ξανθό στρουμφάκι έρχεται και κάθεται δίπλα μου.

Μου χαμογελάει. Είμαι έτοιμος να σκάσω στα γέλια. Συγκρατιέμαι.

«Δεν πήγαν άδικα τα 2 χρόνια στο Θιβέτ», σκέφτομαι.

Ρωτάω:
-«Πόσων χρόνων είσαι, βρε σκατό;»
-«15. Εσύ;»
-«Όσο χρειάζεται.»
-«Για τι πράγμα;»
-«Για να είμαι ο μπαμπάς σου.»

Δε κώλωσε. Η κωμωδία συνεχίστηκε.
Ξαναρωτάω:
-«Παίζει και ξένα;»
-«Ποιο;»
-«Το jukebox.»
-«Ποιο jukebox;»
-«Α, κουμπαράς είναι;»
-«Ποιος κουμπαράς;»
-«Αυτό που εξέχει από το παντελονάκι σου από πίσω, βρε σκατό. Θα πουντιάσεις. Μαζέψου.»

Δε κώλωσε. Η κωμωδία συνεχίστηκε. (δις)
Με ρωτάει αυτό/αυτή:
-«Σου αρέσει το ουίσκυ;»
-«Όχι.»
-«Τότε, γιατί πίνεις;»
-«Με είδες να πίνω; Δροσίζω τα χέρια μου. Εσένα σου αρέσουν οι πέτσες;»
-«Βέβαια!!! Με τρελαίνουν!»

Υποψιασμένος, επαναλαμβάνω αργά και καθαρά:
-«Οι πέτσες. Με «έψιλον».»
-«Ααααα… (fade out) Όχι δε μου αρέσουν.»
-«Τότε να πας γρήγορα σπίτι σου, πριν πιάσει πέτσα το γαλατάκι σου.»

Δε κώλωσε. Η κωμωδία συνεχίστηκε. (τρις)

Και με αυτές και άλλες τόσες εξυπνάδες, κύλησε το υπόλοιπο της βραδυάς.

Τι Πολυτεχνείο και μαλακίες. Νηπιαγωγός έπρεπε να γίνω.

ΤΟ ΦΙΛΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΤΡΟΧΑΙΑΣ (Η’ ΑΛΛΙΩΣ «ΤΣΙΡΚΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΚΑΙ Η ΤΡΟΧΟΜΠΑΤΣΑΡΙΑ»)

“Από δω και πάνω στου ρυθμού την αγκαλιά,
ώπα! με ένα σάλτο μέσα μπαίνω,

Από δω και πάνω τραγουδώ για τη φωτιά,
κι απ' του κόσμου το καμίνι ξεμακραίνω.

Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια
τι ζητώ που πάω και ποιος να ΄μαι.
Από δω και πάνω σταματώ τις προσευχές,
από δω και πάνω δε φοβάμαι”

Αυτούς τους στίχους άκουγα χθες το απόγευμα εντός του οχήματος (και ομολογουμένως τους άκουγα αρκετά δυνατά ακροβατώντας μεταξύ εφηβικού ενθουσιασμού και BMWεδακίστικης καγκουριάς), όταν –όντας εν μέσω ψιλομποτιλιαρίσματος επί της Εγνατίας- με πλησιάζει ύποπτα μια τροχονόμος σκύβοντας προς το παράθυρό μου:

- «Νεαρέ…»
(Ώπα, τόσο δυνατά είχα το CD player που ξεπέρασα τα νόμιμα όρια;)
- «Ναι;»
- «Τη βλέπεις εκείνη την τροχονόμο στο επόμενο φανάρι;»
- «Πεντακάθαρα»
- «Μπορείς, όταν περάσεις από δίπλα της, να τη βρίσεις από ‘μένα;»
- «Ευχαρίστως, αλλά γιατί;»
- «Επειδή, όταν δείχνω εγώ πράσινο, αυτή δείχνει κόκκινο!»
- «Έγινε!»

Δεν έγινε όμως. Δε βόλεψε να περάσω με χαμηλή ταχύτητα από τη δεύτερη τροχονόμο κι έτσι έχασα ΤΗΝ ευκαιρία… Πώς έγινε έτσι η Τροχαία ρεεεεε… Γουστάρω…


«Σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας»,
σας ακούω να μου λέτε ειρωνικά.

«Παρακαλώ».
(Χέστηκα κιόλας που δε σας άρεσε η φάση, εμένα μου φάνηκε πρωτότυπο το σκηνικό και είπα να το "μοιραστώ")


Υ.Γ.1: Ρε, μπας και γούσταρε η τροχονόμος και όλο αυτό ήταν "πρόλογος";
Υ.Γ.2: "Σκάσε ψωνάρα!"
Υ.Γ.3: Καλά, σκάω...

Αδυναμίες...

Plοutwnios Productions Proudly Present:

"Η βάφτιση του ανηψιού και

το χαζοχαρούμενο χαμόγελο του χαζοθείου"

Περί Σκληροπυρηνικών Φεμινιστριών

Γιατί έχω την εντύπωση ότι οι πιο σκληροπυρηνικές και μαχόμενες φεμινίστριες είναι αυτές που θέλουν -περισσότερο απ’ όλες- άντρες που να τις δέρνουν;

Γιατί οι υπερβολικές διακηρύξεις αυτού του τύπου φεμινιστριών ηχούν στα αυτιά μου σαν κραυγή-πρόκληση-κάλεσμα προς τον άντρα που θα καταφέρει να τις υποτάξει;

Ίσως επειδή συνήθως (παρατηρημένο) αυτού του τύπου οι, «έχω κι εγώ @@», γυναίκες - περισσότερο απ’ όλες- στο κρεβάτι τρελαίνονται να τις «υποτάσσουν» σε βαθμό εξευτελισμού και φτάνουν σε οργασμό μόνο μετά από ένα γερό (πολύ γερό όμως) χέρι spanking.

Δε θέλω «ου».

Με αγάπη,
ο οικοδεσπότης σας.

Υ.Γ.: Τα δελτία παραπόνων βρίσκονται στο βάθος, δίπλα στα μαστίγια και τις χειροπέδες.

Οι μειoνότητες και τα προβλήματά τους

Σκύψτε με αγάπη (όχι τόσο, αυτό είναι "με ερωτισμό") πάνω από το δράμα μιας ακόμη μειoνότητας του σκληρού και άκαρδου ετούτου κόσμου...



Μία κοινωνική προσφορά της Ploutwnios Productions.

Το κεσεδάκι για τις προσφορές σας,
όπως βγαίνετε, στα (ακρο)δεξιά σας.

Ευχαριστώ.

Music, Martinis And Misanthropy

Ploutwnios Productions Proudly Present
(Τα 4 "P" πάλι):

Boyd Rice.

Παρόλο που μπορεί να διαφωνώ ριζικά μαζί του σε κάποια θέματα, αποτελεί ωστόσο μια ιδιαίτερα ξεχωριστή προσωπικότητα και σημαντική πηγή έμπνευσης για μένα.

Ο βασικός λόγος;

Είναι 100% original ο τύπος...

(Πηγή www.boydrice.com)

Αμάρτησα για ένα ρινοσφαιρίδιο!

Ένα από τα πράγματα που με ενοχλούσαν πάντα, είναι οι αμήχανες σιωπές μεταξύ ανθρώπων που γνωρίζονται ελάχιστα και προσπαθούν να βρούνε να πουν κάτι, ο,τιδήποτε, απλά και μόνο για να σπάσει η μονοτονία. Ανοησίες, πληκτικά θέματα, βλακώδεις –κατά τ’ άλλα – «εξυπνάδες». Έχω παρατηρήσει (εσείς όχι;) ότι μια πολύ συνηθισμένη απάντηση σε ανάλογες βαρετές μπουρδίτσες είναι η απίστευτου φιλολογικού κάλλους φράση :«γάμησέ τα!».

Παράδειγμα :
-«Είδες χθες πατάτα η Εθνική;»
-«Γάμησέ τα!»

Στο τέλος καταλήγεις να μιλάς για τον καιρό...

Τις προάλλες λοιπόν είπα να κάνω την υπέρβαση, να ξεπεράσω αυτόν τον σκόπελο και να αποφύγω να πέσω ξανά σ’ αυτήν την διαχρονική διαπροσωπική παγίδα. Για λόγους που δεν είναι της παρούσης είχα μείνει χωρίς αυτοκίνητο και περίμενα το λεωφορείο σε κάποια στάση (όχι σώματος, λεωφορείου). Πάνω που ήμουν έτοιμος να αποκωδικοποιήσω το πέταγμα των πουλιών (για να περάσει εποικοδομητικά η ώρα), σκάει μύτη (σημειώστε τη λέξη…) ένας γνωστός μου με το αμάξι του και μου λέει:

«Σπίτι πας; Σάλτα μέσα».

Σαλτάρω λοιπόν και ξεκινάμε.

Λέω από μέσα μου, «Πάλι τον κλασσικό διάλογο θα έχουμεεεεε… Θα κάνω την υπέρβαση! Με άλλα λόγια, θα βγάλω τον σκασμό και από εδώ πάνε και οι κανόνες ευγένειας, κουλουπού, κουλουπού...»

Όλα πήγαιναν μια χαρά, ώσπου ο γνωστός μου λόγω της αμηχανίας του, άρχισε να σκαλίζει τη μύτη του και σε κάποια φάση δεν μπορούσε να ξεφορτωθεί το μικρό πράσινο θησαυρό που μόλις είχε εξορύξει. Το κακό και επικίνδυνο της υπόθεσης ήταν ότι στην προσπάθειά του να ξεφορτωθεί το μυξοσφαιρίδιο από το δάχτυλό του, κουνούσε με δύναμη το χέρι του έξω από το παράθυρο με αποτέλεσμα να αλλάζει η πορεία του αυτοκινήτου με κάθε εναγώνια προσπάθειά του και να κάνουμε αλλεπάλληλα και γεμάτα χάρη ζιγκ-ζαγκ στη Μοναστηρίου, αποφεύγοντας πολλάκις στο τσαφ κολόνες, πινακίδες, κολονάκια και άλλα όμορφα εν δυνάμει φονικά καλούδια.

Στην οθόνη του μυαλού μου έβλεπα ήδη τους τίτλους των ειδήσεων:

«Τραγικό δυστύχημα με θύματα δύο νεαρούς άνδρες λόγω επίμονης μύξας»!
«Νεκροί για μια μύξα»!
«Πράσινα θανατηφόρα μπαλάκια και πώς να τα αποφύγετε εν ώρα οδήγησης»!

Τι να έκανα; Προκειμένου να σώσω το τομάρι μου έκανα γαργάρα την «υπέρβασή» μου και ξεκίνησα συζήτηση (την κλασσική):

-«Τι νέα; Κωλόκαιρος ε;»
-«Γάμησέ τα!»

Ιστορίες ρατσισμού, γεροντοέρωτα και υποκριτικής τέχνης (Το Όσκαρ παρακαλώ!)

Πριν από λίγο καιρό χρειάστηκε να κατηφορίσω Αθήνα. Αγαπημένος προορισμός ούτως ή άλλως, οπότε ευχάριστο το ταξίδι. Επέλεξα να ταξιδέψω by train. Ως γνωστός βιβλιοφάγος, πήρα μαζί μου 2-3 βιβλία για να περάσει ακόμη πιο ευχάριστα το ταξιδάκι. Ανεβαίνω στο όχημα, βρίσκω τη θέση μου – «ωραία», σκέφτομαι, «στο παράθυρο κάθομαι» -απλώνω το φιλήδονο κορμί μου, καθώς και τα ηδονιστικά βιβλία μου στο τραπεζάκι και εγκλιματίζομαι μελετώντας ανθρωποχωροταξικά το χώρο, δηλαδή scanάρω ποιος κάθεται πού.

Μπροστά μου ένα ανήσυχο τεμάχιο θηλυκού γένους, το οποίο μέχρι να ξεκινήσει το τρένο προσπαθούσε να συνεννοηθεί με τον -έξω από το τρένο- νέγρο boyfriend του για το πού ακριβώς κάθεται για να της στείλει φιλάκια, καθότι αδιαφανές (καθρέφτης) το τζάμι του παραθύρου από την έξω μεριά. Όπως ήταν αναμενόμενο, μέχρι να καταλάβει ο boyfriend πού ακριβώς πίσω από τον καθρέφτη κάθεται το girlfriend του, εισέπραξα αρκετά καυτά νέγρικα φιλιά (ευτυχώς χωρίς γλώσσες και σάλια)! Καθώς είχα αυταφοδεύσει (κοινώς, χεστεί πάνω μου) στα γέλια από το όλο σκηνικό και τις απέλπιδες προσπάθειες του σοκολατί ζογκλέρ φιλιών, γυρνάω στον διπλανό μου και του λέω:

«Να δεις που θα μας τον σφυρίξει κιόλας η μαϊμού στο τέλος»,

και η αυταφόδευση μετατράπηκε σε μαζική συνουσία (κοινώς, γαμ***καμε στο γέλιο), καθώς το άκουσε και ο απέναντι του διπλανού μου, δηλ. ο διαγωνίως απέναντί μου (με παρακολουθείτε ή να μιλήσουμε για γεωμετρία;) και ξέσπασε σε γέλια και έτσι τα χαζά γελαστά παιδιά γίναμε τρία. Δυστυχώς όμως το άκουσε και η ακριβώς απέναντί μου και αισθάνθηκα σαν ακατέργαστο ρατσιστικό γουρούνι (λέγε με και Αδόλφο). Τί να της έλεγα; «Πλάκα κάνω»; Δεν είπα τίποτα και άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου. Πρέπει να ήταν το «Αναφορά στον Γκρέκο» του Μέγιστου.

Σε κάποια στιγμή έρχεται μια θείτσα (εντάξει, ψιλογριά ήταν, αλλά είμαι ευγενικό αγόρι...κάπου-κάπου) και κάθεται δίπλα μου, καθώς ο διπλανός μου εκτός από υπέροχη αίσθηση του χιούμορ είχε και κακή σχέση με τους αριθμούς και είχε κάτσει σε λάθος θέση. Σηκώνεται αυτός, κάθεται το μουσείο. Κοιτάζω τον διαγωνίως απέναντί μου (η απέναντί μου ακόμα αγριεμένη ήταν) και του κλείνω το μάτι με περιπαικτικό ύφος «είδες τί γκομενάκι έκατσε δίπλα μου;». Γελάει αυτός, αγριεύει η γραία δίπλα μου.

«Δεύτερη πατάτα» σκέφτομαι και επανέρχομαι στο βιβλίο μου αποφασισμένος να μην ξανασηκώσω το κεφάλι μέχρι να φτάσω Αθήνα. Α, και να αγοράσω πατατάκια λίγο αργότερα.

Έλα όμως που η ημι-αποσύνθεση δίπλα μου μάλλον το ξανασκέφτηκε και από αγριεμένη στρίντζω μετατράπηκε σε μελιστάλαχτη πιπινοκυνηγό και με ζάλισε στις ερωτήσεις: «Από πού είσαι», «Διαβάζεις πολύ, ε;» και αλλά πρωτότυπα. «Φτού!» σκέφτηκα, «δε θα με αφήσει να διαβάσω με την ησυχία μου το κορίτσι-ναφθαλίνη!».
Ως επίσης γνωστός οξύθυμος και παλιοχαρακτήρας, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να της πω ότι μου έχει προκαλέσει πρήξιμο των γεννητικών μου αδένων και να την ταϊσω το παπούτσι μου! Το δεύτερο που σκέφτηκα όμως ήταν ότι δεν είναι σωστό και ότι έχω ακριβοπληρώσει τα παπούτσια κι έτσι άρχισα να ψάχνω για κάποια άλλη τακτική. Η πιο ευγενική παραλλαγή της ίδιας τακτικής πάλι θα ακούγονταν κάπως αγενής, άσε που ελλόχευε και ο κίνδυνος να ανέβει (όχι η πίεση) η libido της θείτσας από τον αισθησιακό τόνο που παίρνει η φωνή μου όταν γίνομαι ευγενικός και να οδηγηθούμε σε έναν γεροντοέρωτα όλο τρέλα σαν να ήταν η τελευταία μας φορά (η δική της, σίγουρα).

«Τί να κάνω; Τί να κάνω;», αναρωτιόμουν για αρκετά λεπτά, μέχρι που μου ήρθε Η ιδέα, Η σύλληψις! Βγάζω την «ταυτότητα» του Τεχνικού Επιμελητηρίου και καθώς με πλησιάζει για 666η φορά για να μου κάνει την 666η διαβολικά πρωτότυπη ερωτησοπαρατήρηση, της κολλάω την ταυτότητα στη μούρη και με αυστηρό, σοβαρό μπατσοασφαλίτικο τόνο της λέω:

«Παρακαλώ μην μου αποσπάτε την προσοχή! Βρίσκομαι σε μυστική αποστολή!».
Κόκκαλο η θεία, έτοιμος να γελάσει ο διαγωνίως απέναντί μου, εντυπωσιασμένη (και ελαφρώς ερεθισμένη απ' ότι ψυχανεμίστηκα) η απέναντί μου κι εγώ σκυμμένος πάνω από το βιβλίο μου μονολογώντας:

«Τί Πολυτεχνείο και μαλακίες, σε δραματική σχολή έπρεπε να πάω...»