Κεντρική Βιβλιοθήκη Α.Π.Θ. - Part 1

-«Πώς το κάνεις αυτό;»
-«Ποιό;»
-«Να, πώς καταφέρνεις και λες τις πιο αστείες ατάκες, πώς κάνεις τις πιο σπαραχτικές φάρσες και παραμένεις τελείως σοβαρός, σχεδόν αυστηρά ψυχρός, έτσι, ώστε να μπερδεύεις αυτόν που έχεις απέναντί σου και να θολώνεις τα νερά;»
-«Α, αυτό λες; Λοιπόν, θα σου πω μια ιστορία:

Κάποτε, όχι στην Άγρια Δύση, αλλά στο κέντρο της πόλης μας, της Ξεσσαλονίκης, υπήρξα θαμώνας (για πολλάαα χρόνια) ενός υπέροχου κτιρίου, όπου μαζεύονταν χιλιάδες άνθρωποι και επιδίδονταν σε μελέτη, πέρα από αρκετές άλλες ασχολίες (κρύβε λόγια). Αυτό το κτίριο είναι γνωστό μεταξύ άλλων και ως Κεντρική Βιβλιοθήκη του Α.Π.Θ. Εκεί, λοιπόν, και κυρίως κατά την περίοδο της εξεταστικής, η οποία ξεπερνώντας τον ταχυδρόμο χτυπάει (σχεδόν) πάντα τρείς φορές (το χρόνο), επιδιδόμουν κι εγώ σε αυστηρή και κοπιαστική (σιγά ρε μεγάλε, άλλαξε κανένα ιδρωμένο φανελάκι!) μελέτη.

Όπως όμως συμβαίνει με όλα τα όμορφα πράγματα/ενασχολήσεις, έτσι και όσον αφορά το διάβασμα, κάποια στιγμή επέρχονταν κορεσμός και δεν ήταν δυνατή η συνέχιση της μελέτης. Είναι η στιγμή που λες:

"Ωχ ρε πούστη μου, θα σκάσω, δε μπορώ άλλο! Πάμε για κυλικειing; Κερνάω καφέ".

Πάνω σε αυτήν την χιλιοειπωμένη (από βασανισμένους φοιτητές) φράση, ήρθε σα δώρο από τις μούσες, σα θεόσταλτη έμπνευση η εξής απάντηση/στιχομυθία:

-"Και γιατί να κεράσεις εσύ;"

-"Εμ, ποιός να κεράσει;"

-"Ας κεράσει ο πιο ανάξιος;"

-"Τί λες; Είσαι καλά; Πήρες τίποτα;"

-"Καλά είμαι. Να κεράσει ο πιο ανάξιος. Ο πιο ανάξιος να συγκρατήσει το γέλιο του!"

-(Εν χορώ:)"Let it be done!"

Έτσι γεννήθηκε το εξής παιχνίδι-δοκιμασία: Καταρχήν, διαλέγαμε κάποιο τραπέζι για να κάτσουμε όλοι μαζί για μελέτη. Στη συνέχεια, όταν έρχοταν η ώρα για καφέ, επιλέγαμε κάποια αθώα και ανυποψίαστη κοπέλα (όσο το δυνατόν περισσότερο Κοκκινοσκουφίτσα) και περιμέναμε να σηκωθεί και να πάει π.χ. τουαλέτα. Μέχρι να επιστρέψει, αφήναμε κάποιο σημείωμα (συνήθως πάνω στην πίσω πλευρά των θρυλικών διαφημιστικών των φροντιστηρίων "Πλάτων") πάνω στο βιβλίο της. Όσο πιο προκλητικό το σημείωμα, τόσο το καλύτερο για το σκοπό μας.

Το παιχνίδι ήταν πολύ απλό. Καθώς θα επέστρεφε η κοπέλα στη θέση της, θα αντίκρυζε το σημείωμα και θα άρχιζε να μας κοιτάει έναν-έναν μπας και καταλάβει ποιός μ***κας έκανε τη χοντράδα. Ε, λοιπόν, όποιος θα λύγιζε, δηλαδή θα έχανε τον αυτοέλεγχό του και θα γελούσε...θα κερνούσε τους καφέδες! Γελάω-πληρώνω δηλαδή.

-"Κατάλαβες παιδί μου, πώς απέκτησα την ατσάλινη πειθαρχία και αυτοέλεγχό μου;"

-"Κατάλαβα!"

-"Μπράβο παιδί μου. Κεντρική Βιβλιοθήκη Α.Π.Θ. Μεγάαααλο σχολείο..."

Υ.Γ.: Ο Άγιος Δημήτριος μας φύλαξε και δε φάγαμε ποτέ ξύλο...

Πέφτω!

Μια ιδιαίτερα προσφιλής μου συνήθεια είναι η επίσκεψη σε βιβλιοπωλεία και το σκάλισμα – με τις ώρες - των κάθε λογής βιβλίων.

Για δύο μόνο λόγους μπορεί να εγκαταλείψω το βιβλιοπωλείο νωρίς (νωρίτερα της μίας ώρας):

ή αν πάρει κάποιος τηλέφωνο ξαφνικά και για κάτι επείγον

ή επειδή ακούω μια φωνή από το βάθος...εεε...

το κάλεσμα της φύσης... εεε...

επειδή πρέπει να πάω τουαλέτα τέλος πάντων (πώς να το θέσω πιο διακριτικά;)!

Όποτε μπαίνω σε βιβλιοπωλείο έχω την επιθυμία να ανοίξω το μυαλό μου διάπλατα –σαν φορτηγό για μετακομίσεις- και να το φορτώσω με όλα τα βιβλία του καταστήματος, να τα ρίξω όλα μέσα σε ένα κεφάλι-καζάνι και να τα χωνέψω με τη μία, να τα έχω στην πνευματική κατοχή μου χωρίς να χρειαστεί να τα διαβάσω. Κάτι σαν mass μεταφορά δεδομένων μέσω του usb του εγκεφάλου μου.

Αφού ξεπεράσω αυτήν την παρόρμηση (συνειδητοποιώντας κάθε φορά εκ νέου ότι δε βρίσκω την καταραμένη usb υποδοχή ), κυριολεκτικά κάνω επιδρομή στα πολυβασανισμένα ράφια του βιβλιοπωλείου.

Τί να σκέφτονται άραγε όταν με βλέπουν;

«Ωχ, ήρθε πάλι αυτός ο περίεργος με τα αχόρταγα μάτια και το παράξενο γούστο!», «Θα μας ζαλίσει πάλι: για να δω αυτό το βιβλίο, για να δω το άλλο...Ατελείωτες ώρες, ατελειώτες ορέξεις...σαν βετεράνος πορνοστάρ και εμείς τα κρεβάτια!»...Λέτε; Μπορεί.

Μπορεί πάλι να τους αρέσει και να σκέφτονται: «Πιάσε κι αυτό το βιβλίο, πιάσε και ‘κείνο...αχ ναί...συνέχισε!». Λέτε; Μπαααα...Δε νομίζω.

Πριν αρκετές μέρες επισκέφθηκα πάλι ένα κεντρικό βιβλιοπωλείο της πόλης και εκεί που σκάλιζα κάτι βιβλία, ξαφνικά έπεσε σχεδόν πάνω στο κεφάλι μου ένα βιβλίο από το πάνω-πάνω ράφι!

Σκύβω, το σηκώνω και ποιός ήταν ο τίτλος του;

«Πέφτω»!!!

Πάλι καλά που δε λεγόταν «Θα σου σπάσω το κεφάλι» ή «Κάνω μπαμ!» ή «10 τρόπoι για να γίνετε gay”...

Το είδε και ο διπλανός μου, κοιταχτήκαμε και σκάσαμε στα γέλια! Τρομερή σύμπτωση!

Το ξανάβαλα στη θέση του, καθώς δε μου φάνηκε και πολύ ενδιαφέρον, αγόρασα 2 άλλα βιβλία και έφυγα.

Τις προάλλες το διηγούμουν σε έναν φίλο μου και μου λέει:

«Ρε, λες να ήταν σημαδιακό; Έστω μία τοις χιλίοις;».

«Ρε, λες;» είπα κι εγώ ως γνήσιος μυστικιστής και αναζητητής κρυμμένων νοημάτων στο σύμπαν και παντού γύρω μας και πήγα χθες και το αγόρασα.

Για να δούμε... Τα συμπεράσματα σε επόμενο post.