"Every Man And Every Woman Is A Star"
Σύμφωνα με την γοητευτική θεωρία του θείου Al (το «Θέλημα», Thelema), όταν κάποιος έχει ανακαλύψει την Αληθινή Θέλησή του, τον πυρήνα, την ουσία της ύπαρξής του και αποφασίζει να την ακολουθήσει, τότε είναι σαν ένα άστρο που κινείται στην θεϊκά προκαθορισμένη ιδανική τροχιά του. Και, όταν κινείται σε αυτήν την Τροχιά (με κεφαλαίο «τ»), επειδή τότε είναι Ένα με τον μηχανισμό του Σύμπαντος και κινείται έχοντας την ορμή που του χαρίζει η αδράνεια, η ορμή του Σύμπαντος, τίποτα δε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην πορεία του. Οποιοσδήποτε βρεθεί στο δρόμο του θα ατυχήσει, γιατί απλά θα έχει βρεθεί, τη λάθος στιγμή, στον λάθος τόπο. Σύμφωνα με το Thelema τα άστρα δε συγκρούονται ποτέ μεταξύ τους: τα Άστρα (με κεφαλαίο «α») που κινούνται στις Τροχιές τους δεν υπάρχει περίπτωση να παρεμβληθούν στην Τροχιά κάποιου άλλου Άστρου, ενώ τα άστρα που κινούνται σε τυχαίες τροχιές δεν μπορούν να σταθούν εμπόδια στις Τροχιές των Άστρων, δεν μπορούν να σταθούν εμπόδια στην ανάπτυξη του Σύμπαντος, εξουδετερώνονται.
Ακούω τον Paulo Coelho να με διαβεβαιώνει ότι όταν θέλουμε κάτι πολύ, τότε ολόκληρο το Σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχουμε. Λέτε να εννοεί ότι αυτό συμβαίνει όταν το Θέλουμε πραγματικά, όταν ακολουθούμε την Αληθινή Θέλησή μας;
Γοητευτική, πραγματικά, θεωρία....
Όπως και να έχουν τα πράγματα όμως, καθέναν από μας έχει απασχολήσει (ή τουλάχιστον θα απασχολήσει στο μέλλον –ελπίζω όχι στην διαβόητη Κρίση της μέσης ηλικίας, όχι τόσο αργά) ερωτήματα όπως: «Ποιος είμαι; Ποιος πραγματικά ΕΙΜΑΙ;», «Για ποιο λόγο έχω έρθει σ’ αυτόν κόσμο;».
Υπάρχει κάποιος λόγος ή είμαστε απλά τυχαίες μονάδες που κραυγάζουν για κάποιο βαθύτερο νόημα –έστω ψευδαίσθηση νοήματος- το οποίο θα δώσει κάποια αξία, κάποια διέξοδο στο μάταιο της ύπαρξής μας;
«Ένα μονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόµενα, τι είναι το µυστήριο που µε γεννάει και µε σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσµου κρύβεται µια αόρατη ασάλευτη παρουσία.», μου ψιθυρίζει ο Καζαντζάκης.
Αυτός ο λόγος δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με τη βαθύτερη ουσία μας, με το Ιερό (και τελείως προσωπικό μας) Δισκοπότηρο, τη Φιλοσοφική Λίθο των Αλχημιστών, το προσωπικό Μύθο του καθενός μας, την Αληθινή μας Θέληση. Και πώς θα φτάσουμε στο σημείο να γνωρίσουμε ποια είναι η Αληθινή μας Θέληση; Οι δρόμοι είναι πολλοί, αλλά όλοι τους έχουν ως κοινή συνισταμένη την αυτογνωσία. Μήπως τελικά αυτό (ή ΚΑΙ αυτό) είναι ο Άγιος Φύλακας Άγγελός μας;
«Γίνε αυτό που είσαι!!!», ακούω να μου φωνάζει από κάποια σκοτεινή γωνιά της ψυχής μου ο Φρειδερίκος Νίτσε...
Γίνε αυτό που είσαι!!!
Υ.Γ.: Δεν είμαι Θελημίτης, δεν είμαι οπαδός του θείου Al. Δε μου αρέσουν οι ετικέτες, τα οπαδιλίκια. Δε γουστάρω τις αυθεντίες, αγαπώ τους συνοδοιπόρους. Ο θείος Al με εμπνέει, όπως πολλοί άλλοι. Μέχρι εκεί όμως! Ψάχνω για τη Φράση, όχι κάποιο Δάσκαλο. Ανοησία η προσκόλληση σε πρόσωπα.
«Θάψτε με σε τάφο δίχως όνομα, για να θυμούνται οι άνθρωποι το ποίημα και όχι τον ποιητή»...