ΤΟ ΦΙΛΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΤΡΟΧΑΙΑΣ (Η’ ΑΛΛΙΩΣ «ΤΣΙΡΚΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΚΑΙ Η ΤΡΟΧΟΜΠΑΤΣΑΡΙΑ»)

“Από δω και πάνω στου ρυθμού την αγκαλιά,
ώπα! με ένα σάλτο μέσα μπαίνω,

Από δω και πάνω τραγουδώ για τη φωτιά,
κι απ' του κόσμου το καμίνι ξεμακραίνω.

Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια
τι ζητώ που πάω και ποιος να ΄μαι.
Από δω και πάνω σταματώ τις προσευχές,
από δω και πάνω δε φοβάμαι”

Αυτούς τους στίχους άκουγα χθες το απόγευμα εντός του οχήματος (και ομολογουμένως τους άκουγα αρκετά δυνατά ακροβατώντας μεταξύ εφηβικού ενθουσιασμού και BMWεδακίστικης καγκουριάς), όταν –όντας εν μέσω ψιλομποτιλιαρίσματος επί της Εγνατίας- με πλησιάζει ύποπτα μια τροχονόμος σκύβοντας προς το παράθυρό μου:

- «Νεαρέ…»
(Ώπα, τόσο δυνατά είχα το CD player που ξεπέρασα τα νόμιμα όρια;)
- «Ναι;»
- «Τη βλέπεις εκείνη την τροχονόμο στο επόμενο φανάρι;»
- «Πεντακάθαρα»
- «Μπορείς, όταν περάσεις από δίπλα της, να τη βρίσεις από ‘μένα;»
- «Ευχαρίστως, αλλά γιατί;»
- «Επειδή, όταν δείχνω εγώ πράσινο, αυτή δείχνει κόκκινο!»
- «Έγινε!»

Δεν έγινε όμως. Δε βόλεψε να περάσω με χαμηλή ταχύτητα από τη δεύτερη τροχονόμο κι έτσι έχασα ΤΗΝ ευκαιρία… Πώς έγινε έτσι η Τροχαία ρεεεεε… Γουστάρω…


«Σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας»,
σας ακούω να μου λέτε ειρωνικά.

«Παρακαλώ».
(Χέστηκα κιόλας που δε σας άρεσε η φάση, εμένα μου φάνηκε πρωτότυπο το σκηνικό και είπα να το "μοιραστώ")


Υ.Γ.1: Ρε, μπας και γούσταρε η τροχονόμος και όλο αυτό ήταν "πρόλογος";
Υ.Γ.2: "Σκάσε ψωνάρα!"
Υ.Γ.3: Καλά, σκάω...